Leven langs de lijn
Leven langs de zijlijn, het is een zware opdracht. Maar er zit niets anders op. Het is inschikken, passen, opzij stappen en laten voorbij gaan. Mij helpt het dan altijd om gewoon de gedachten van me af te schrijven. 12 maart, die datum staat in het geheugen gegrift. BAM: kantoor dicht, stations ontoegankelijk. En nog veel meer. Voor iemand die al 40 jaar forenst, iemand die in zijn vrije tijd zoveel mogelijk tijd doorbrengt in film- en concertzalen en in (muziek)café's , voor iemand met een grote reislust, voor zo iemand is een plotse pas op de plaats een harde dobber. De dynamiek van het leven past me als een jas en daar een grote hoeveelheid palen en net zoveel perken aan te stellen is geen misselijke opdracht. Maar het gaat. Een thuiskantoor werd ingericht en inmiddels weet ik al niet beter dan dat ik om 7.55 uur het nieuws afzet en de reis naar kantoor maak. Om 7.57 uur snort de laptop , om 8 uur heb ik doorgaans het eerste dagprogramma al opgepakt. Fan van vergaderen ben ik