Begt en de Verbeelding

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 1: DDR. We schrijven 1984. Een avontuurlijke tijd waarin Bertje van alles uitprobeerde. Nee, ik bedoel geen drugs. Daar ben ik nooit van geweest. Nee, ik zocht mijn avontuur op andere manieren. Een van die avonturen zou zijn dat we een low-budget weekend zouden doorbrengen in Berlijn. We , dat waren vriend Aad en ik als veelplannend koppel. En voor deze gelegenheid zou mijn oude partner in crime Volkert-Jan ook mee. Aad had een eend, een 2CV. Maakte niet uit, het plan was er rustig heen te tuffen en in de auto te pitten om daarmee de kosten te drukken. Enkele dagen voor vertrek bood andere vriend Jaap aan om zijn Mercedes te gebruiken. Beter , want Duits. En wat meer solide en dus kansrijker om Berlijn mee te halen. We deden, we reden. Een weekend vol indrukken werd het. Berlijn was pra

Al  het goede komt in drieën. Al het slechte waarschijnlijk ook. Aangezien ik een man van lijstjes ben (u weet, ik ben letterlijk list manager geweest), zet ik er gewoon een paar op een rijtje voor wat betreft het vervlogen jaar 2016 3 films: 1) I, Daniel Blake 2) Eye in the sky 3) Tonio 3 albums: 1) Quiet Hollers- Quiet Hollers 2) Klangstof- Close eyes to exit 3) Nick Cave & The Bad Seeds- Skeleton Tree 3 Vakanties 1) Tregole 2) Pico/Faial 3) Rome 3 Concerten 1) Quiet Hollers - Patronaat 2) Rats on Rafts & de Kift - Summer Breek 3) Sivert Hoyem - Tolhuistuin 3 Festivals 1) Summer Breek - Etersheim 2) Vestivolt - Hoorn 3) Eipop - Hoorn 3 Overwinningen 1) Coachingstraject werk 2) Cafe Pubquiz Hoorn 3) Escape room Amsterdam 3 Dochters Ex aequo allemaal! (je dacht het toch niet echt he?) 3 Nare -isme's 1) Racisme 2) Populisme 3) Nationalisme 3 Leermomenten 1) Zwijgen 2) Meewerken 3) Nee zeggen 3 Topmomenten 1) Nieuwe vriendscha

Dat stijgende consumentenvertrouwen in Nederland, het kan bijna niet anders dat dat voor een deel bij ons vandaan komt. Nog niet eerder waren we zo consumptief, mijn vrouw en ik. Er komt iets meer financiële ruimte vrij en dat hebben we benut afgelopen jaar. De grootste uitgave was de opknapbeurt van de woonkamer, enig achterstallig onderhoud was noodzakelijk. Er staat nog veel meer op stapel voor de komende jaren, maar de frisse wind die door ons jaren 30-huisje heen waaide, oogst alom waardering. We zitten er weer lekker bij. Daarnaast ging er geld naar vakanties. Die keuze hebben we jaren geleden gemaakt, we zijn niet heel erg van luxe-artikelen, maar reizen geeft je een weelderig gevoel. Maar liefst 3 keer gingen we: de jaarlijkse stedentrip in februari bracht ons naar het prachtige Rome, een vroeg zomerweekje plaatste ons op de prachtige Azoren-eilanden Pico en Faial (waar we door weersomstandigheden nog twee dagen vast kwamen te zitten) en eind juli maakten we met een waar

Nee, niet naast me. Ook niet op de kamer van een van de dochters. En beneden lag er geen jas. Ik wist van de treinvertragingen maar niet hoe het dan afliep. Snel deed ik de tablet open om te kijken of ze nog op mijn laatste berichtje van gisteravond had gereageerd. Ja, dat had ze, maar niet op een manier waarmee ik kon concluderen hoe het afgelopen was. Ik beschreef haar de situatie zoals in de eerste regels van dit blog. "Maar ik had toch slaapdienst? Ik dacht dat je dat wist!" Niet dus. Ik was het spoor even bijster. Mijn vrouw en ik leven in wisseldienst deze week. Ik ga net naar bed als haar dienst klaar is en tegen de tijd dat zij opstaat zit ik alweer in Amsterdam. Dit gaat nog twee avonden zo door. Zaterdag zie ik haar weer. Dan zal ik haar koesteren. En dan zullen we praten. Want dat ga je missen, in dit soort werkweken.

Gisteren was het - zo bleek - Black Friday. Mijn mailbox stroomde vol met berichten dat ik toch echt mijn kansen moest pakken. Te gekke aanbiedingen, waanzinnige kortingen. Maar nee. Ik had er geen zin in. Ik heb er geen zin in. Overal is men druk bezig om nieuwe feesten te verzinnen. We moeten in Nederland al aan de Halloween, er worden oproepen gedaan voor het branden van Allerzielen- kaarsjes, Valentijnsdag is serious business. En zo voorts. Over Sinterklaas en kerst durf ik al niet eens meer te beginnen. Toen ik jong ventje was en mijn leven opstartte in een groot katholiek gezin in Wervershoof, toen hadden we eigenlijk alleen de religieuze feesten. Die lang niet altijd een feest bleken. Althans, voor mijn moeder. Die werd geacht om met Kerst een wat uitgebreidere gezinsmaaltijd op tafel te zetten of rond 5 december een grote gevulde cadeaumand te vullen. Terwijl daar eigenlijk nooit geld voor was. Omdat ik zo´n taal- en spelletjesgek was, knipte ze voor mij drie maanden

Ook vandaag is hij weer gewoon aan het werk. Dit terwijl hij eigenlijk allang had moeten stoppen. Want, mensen, hij is moe en oud. Te oud. Het was de allereerste gezamenlijke aanschaf in onze relatie. Januari 2003. Uit de scheiding die zich in het voorafgaande jaar voltrok, had ik wat schamele restanten overgehouden. Daaronder een oude aftandse wasmachine die het - zoals het in verhalen gaat - begaf toen mijn ex uiteindelijk pas maanden later officieel het huis verlaten had. Ik zat in een half gevulde woning, redelijk berooid. Maar zonder wasmachine, dat zou niet gaan, er was immers nog volop vuile was. Derhalve toog ik met mijn kersverse lief naar Scheer en Foppen, die had je toen nog. Nauwelijks twee weken nadat wij elkaar ontmoet hadden, kozen we iets wat wit en goed was en wat ik op afbetaling - had ik een keus? - kon aanschaffen. We werden vrienden, de Whirlpool 5224- 1200 en ik. Een volwaardig huisman ben ik niet, koken is mij een horreur , maar wel ben ik het wasmannetj

Gespannen ondergingen we de lange rit naar het vliegveld. We hadden besloten dat eerlijkheid het langst zou duren. We zouden open kaart spelen en meteen vertellen wat er gebeurd was. Wie weet zouden ze compassie tonen en een beetje met ons mee leven. Al twee dagen leefden we in een gematigde vorm van spanning. Gematigd, omdat we uiteindelijk gewoon op vakantie waren. Omdat "geld maar geld was". We zouden gezamenlijk de kosten van de schade ophoesten: samen uit, samen thuis. Elk zo'n 300 euro, het was niet anders. Ontspannen hadden we boodschappen gedaan in het naburige dorpje Castellina in Chianti. Toscaans zoals Toscaans moet zijn: rustieke pleintjes en nauwe straatjes, leuke terrasjes voor een verkoelende witte wijn. Eerst sjouwden we de tassen van het supermarktje naar de huurauto. BAM! Mijn vrouw zag het als eerste. Ze riep me en zei: "Dit is niet goed. Kijk hier eens." ze wees op het rechter achterportier. Inderdaad: een dikke deuk. En wij hadden op zeke

Stel je toch eens voor: dit weertje op een zondagochtend. Dan begint het toch te kriebelen? Bij mij althans wel. Jaren geleden. En jaren lang. 35 jaar lang (met 1 onderbreking van 1 seizoen carriereswitch) voetbalde ik in teamverband. Altijd in geelzwart. Het leeuwendeel op zondag, op een ochtend als deze. Korte tijd was ik spits (ik heb het geluk mogen smaken het hattrickgevoel te kennen. 3 goals in 11 minuten), vaak was ik linksback maar het meeste speelde ik toch als laatste man/stopperspil. Ausdauer, forse duels, slidings, vrije trappen en corners, ik was er wel van. Bedeesd begonnen maar gaandeweg werd ik groter en sterker en daarmee brutaler. Ik eiste op. En dat heeft me veel opgeleverd. Honderden assists ten eerste, veel doelpunten en enkele blessures. Een paar keer een gele kaart (altijd wegens praten, nooit wegens gemeen spel). Op het niveau waar ik speelde was de derde helft belangrijk, we werden een fameus team in de regio. Als het resultaat niet goed was , belette

Mijn rol verandert. Dat merk ik maar al te goed. Gaandeweg zie ik ook dat ik steeds beter in mijn rol pas. Het afgelopen jaar heb ik veel stappen gezet in transities. Veel zaken uit het verleden op hun plekje in de kast van mijn geheugen gezet, andere dingen teruggeschroefd naar lagere frequentie en me verder gericht op de uitvoering van een bjigestelde levensvisie. Uiteraard ben ik niet van de ene op de andere dag een nieuw mens, maar met het toepassen van kleine stapjes kom je uiteindelijk ook verder op je pad. Eerste verandering is dat ik niet meer op de barricades sta. Natuurlijk voel ik nog steeds een maatschappelijke betrokkenheid -heel sterk zelfs- maar ik weet dat ik niet meer degene ben die met luide stem om verandering moet roepen. Daarvoor kijk ik naar nieuwe generaties, daarvoor kijk ik ook naar oudere wijzen die een meer ingetogen bijdrage aan het maatschappelijk debat kunnen leveren. Natuurlijk ben ik zelf nog geen zwijger, geen toekijker, maar ik betrek mezelf niet

Voor de derde keer dit jaar gingen we er een week tussenuit, voor de tweede keer deden we dat met een groep. De familie van vrienden van ons bezit en verhuurt een luxe villa in het gehucht Tregole. Dat valt op zijn beurt weer onder Castellina in Chianti, u weet dan meteen in welke streek wij ons bevonden. Cas'al Verde is een prachtige villa met zwembad en fabelhafte -klassiek Toscaanse- uitzichten, meerdere slaapkamers en badkamers. Geen probleem dus om ons 10en te herbergen. We deden wat een groep doet: gezamenlijk eten en drinken, 's avonds liedjes en een gitaar dan wel politieke of maatschappelijke discussies. We pokerden om grote en kleine blinds, we lazen en vermeden Twister. We zwommen en luierden , maar we deden ook actieve uitstapjes. Florence was een uurtje rijden, Siena zelfs nog minder. Florence was hyperdruk, het plein voor het Uffizi was overbevolkt en de Ponte Vecchio dito, maar eenmaal aan de overkant was het allemaal wat ruimer. Een uitstapje naar

Daar lag ik dan. In de tandartsstoel, overgeleverd aan de vakkundigheid van de man die mij al meer dan dertig jaar op visite krijgt, al is het maar een paar keer per jaar. Deze keer zit ik in een sessie van 3 weken achtereen een bezoekje. Het afgelopen jaar heeft mij twee keer het lot getroffen dat er een hoekje van een tand afbrak. Wat an sich geen probleem is, maar bij mij was het frontaal. Precies op de plek waar ik u tegemoet moet lachen. Nu weet ik dat ik niet moeders mooiste ben en dat bescheidenheid mij past, maar ik ben wel regelmatig aangesproken op het feit dat mijn mondhoeken (naar boven!) en mijn lach voor een positieve bijdrage aan de sfeer in een ruimte kunnen zorgen. En juist daar was ik het afgelopen jaar een beetje te bedeesd voor. Dat gaan we dus aanpakken. Al jaren ben ik gewend aan de gedeeltelijke artificiele opvulling van diverse locaties in mijn mond, ik ben een kind van de heeeeel vroege jaren 60 en de op een na jongste van een ouder ouderpaar. Van begin

Ik weet niet of u me gemist heeft, maar mijn afwezigheid hier heeft iets opgeleverd. Natuurlijk weet ik van mezelf ook wel dat ik meningzegger ben, dat ik me graag in discussies meng omdat ik denk dat mijn bijdrage er toe doet en omdat ik misschien kan helpen mensen de boel van een andere kant te laten bekijken. Daardoor heb ik al aardig wat actiegroepen en ideeele activiteiten achter de rug. Langzaam, heel langzaam, begin ik te veranderen. Langzaam aan sta ik anders in mijn schoenen. Nog niet omgekeerd: helemaal afstand nemen van wat de wereld bezighoudt, kan ik nog niet maar ik zie wel meer ruimte ontstaan. En dat heeft een reden. Voor mijn gevoel zijn we in oorlog. Een media-oorlog vooral. Met een enorme kracht stortten de vaderlandse (maar ook internationale) media zich op de gunst van de kijker, de lezer en de socialmedia-gebruiker. Het summum vond ik daarin het j.l. april gehouden referendum over het associatieverdrag. Moedwillig werd er een wig gedreven tussen pro- en ant

We smijten er te pas en te onpas mee, met "vrijheid van meningsuiting". Vele bruggen zijn geslecht, maar ik merk regelmatig dat er nog een aantal paden zijn die niet betreden mogen worden. Natuurlijk, ik ben een van de vele roeptoeters maar ik doe dat vooral om te chargeren. Omdat ik zo graag wil dat de mindset van sommige mensen iets minder onwrikbaar is dan ze tot dan toe uiten. Ik heb het hierbij niet over racisme en discriminatie, niet over PVV en Pegida. Dat zijn platgetreden paden, waar al veel over gezegd is. Deskundig maar ook volledig blind en bot. In mijn leven als reaguurder merk ik dat er twee onderwerpen zijn waarmee ik vaak de hele discussie omgedraaid krijg. Waarbij dan plots de pijlen zich op mij richten. De eerste is "nationalisme". Als je meldt dat je dat niet bezit, dat je niets herkent van die "trots op ons landje' of "trots op mijn stadje". Als je daarbij uitlegt dat het hartstikke toevallig is dat je ergens geboren b

Tijd voor de jaarlijkse stedentrip. Vorige week vertrokken we met z'n elven vanaf Rotterdam The Hague Airport (ik mag Zestienhoven zeggen) voor een 5-daagse trip naar La Citta Eterna. Vijf jaar geleden was ik er al eens, destijds voldoende inspiratie opgedaan om volmondig ja te zeggen op het voorstel van de groep dit jaar voor Rome te kiezen. Mijn hart maakte een sprongetje: terug naar de stad van historie, van architectuur en beeldhouwkunst, van kerken en fonteinen. Maar vooral naar de stad van de oudheden. Een airBNB-plek vlakbij Piazza Barberini , goede faciliteiten inpandig en in de buurt. Omdat we 's avonds aankwamen, was de woensdag vooral een reis- en installeerdag. Een matige pizza om de hoek, maar wel aan een tafel vol gezelligheid. De donderdag was groepsgewijs bepaald: we trokken in colonne door de Musei Vaticani. Schitterende plafonds, mooie tapijten en kunstwerken maar veel en veel, nee echt veel te veel te druk. Dat maakte de tocht door de gangen wat onpr

Niet dat ik er al veel last van had, niet dat ik er ook heel veel recht op heb. Zelfvertrouwen. Het is een dingetje. Mijn zelfvertrouwen zit in een verdomhoekje op dit moment. Zware gesprekken op het werk leidden tot een verhoogde twijfel in eigen kunnen. En derhalve tot een dreinend denken, een onderbroken nachtrust wegens stevige hersenactiviteit. Zonder helemaal in details te treden, komt het erop neer dat ik leef met een ultimatum. Binnen enkele maanden moet ik bewijzen dat ik een andere werknemer ben dan ze op dit moment in me zien. Constructiever, meer teamplayer, minder uitgesproken, minder sfeerbepalend. Het zijn een reeks kwalificaties die ik als richtlijn moet gaan zien. Ik zal moeten proberen om zaken die me in het dagelijks leven moeiteloos lukken (daar gedij ik juist bij werken in groepsverband, daar toon ik aan dat ik voor meerdere doeleinden ben in te zetten en te benutten, daar probeer ik uitermate frequent sfeerverhogend te werken), om die zaken dus ook in mijn

Ik zat er diep in. Van huis uit had ik meegekregen dat ik kranten en nieuws moest volgen om een beetje bij te blijven. Vervolgens heb ik er zelfs 27 jaar in gewerkt, in de media. Tijdschriften en boeken, bijna had ik ook bij een krantenbedrijf gewerkt als ik alleen maar "ja" had gezegd op het aanbod. Ik denk dat de omslag ergens kwam bij de komst van commerciële televisie in Nederland. Vanaf toen werd duidelijk dat nieuws te koop is, dat scoren belangrijk is voor het voortbestaan van het medium krant of tv. En daarmee veranderde de aard van berichtgeving grondig. Tegenwoordig maakt iedereen zich schuldig aan voxpopjes, de stem van het volk (en dan vooral het luide volk), aan scorebordjournalistiek en aan digitale steunwerving. Ik heb het nog tot 2007 volgehouden, toen heb ik de uitgeverijen gedag gezegd. Sinds die tijd probeer ik losser te geraken van het opgelegde juk. Sensationele berichtgeving, scoops. lekkages, schandalen: ik neem alles met een korreltje zout. Ster