Lach

Daar lag ik dan. In de tandartsstoel, overgeleverd aan de vakkundigheid van de man die mij al meer dan dertig jaar op visite krijgt, al is het maar een paar keer per jaar.

Deze keer zit ik in een sessie van 3 weken achtereen een bezoekje. Het afgelopen jaar heeft mij twee keer het lot getroffen dat er een hoekje van een tand afbrak. Wat an sich geen probleem is, maar bij mij was het frontaal. Precies op de plek waar ik u tegemoet moet lachen.
Nu weet ik dat ik niet moeders mooiste ben en dat bescheidenheid mij past, maar ik ben wel regelmatig aangesproken op het feit dat mijn mondhoeken (naar boven!) en mijn lach voor een positieve bijdrage aan de sfeer in een ruimte kunnen zorgen. En juist daar was ik het afgelopen jaar een beetje te bedeesd voor.
Dat gaan we dus aanpakken. Al jaren ben ik gewend aan de gedeeltelijke artificiele opvulling van diverse locaties in mijn mond, ik ben een kind van de heeeeel vroege jaren 60 en de op een na jongste van een ouder ouderpaar. Van begin af aan is mijn gebit dus niet sterk genoeg geweest, al vroeg in de jaren 70 fietsten we naar tandarts de Koning in Medemblik om gaatjes te vullen. Stiften, kronen, frames, plaatjes, ik ken ze.
Als ik straks maar weer met u mee kan lachen, dan is het het allemaal waard. Op 21 juli hoop ik deze " operatie" afgerond te hebben, dan kan ik nog net het einde van de zomer met u meelachen.