Begt en de Verbeelding

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 23: Het Café . Zojuist aan de deur bezorgd door ontwerper , dj, journalist en vooral café eigenaar Joost. Hij adverteerde er gisteren mee en aangezien er voor hem en zijn gezin weinig andere inkomstenbronnen zijn op dit moment hapte ik direct toe. Van steunen is nog nooit iemand slechter geworden toch?  Joost en ik hebben iets. Iets gemeenschappelijks. We delen veel dezelfde interesses:  houden van open en creatieve communicatie, gék op muziek, liefhebber van speciaalbier, festival- en concertganger, liefde voor het uitgeverijvak en - laatst maar zeker niet minst- een ongelooflijke liefde voor het café. Joost publiceerde een tijdlang de website Westfrieslandrocks, waarvoor ik recensies schreef. Nu is hij uitgever van een magazine, waarvoor ik ook weer elk kwartaal een column lever. Want met dat sch

Inmiddels zouden we alweer bijna 3 uur onderweg zijn. Klokslag 9 uur zou broer Dick de deuren van ons ouderlijk huis open hebben gezwaaid: een druk keuvelende groep broers , zoons, neven en schoonzoons zou zijn binnengestoven. Hup , naar de achterkamer, naar de speeltafel. Portemonnee met kleingeld omkeren en direct de kaarten beginnen te schudden. Zak moppen van bakker Swart erbij, koffie: gaan! We zouden al een setje boerenpotten achter de rug hebben, een rondje zeilen, eenentwintigen en een rondje bluffen om als vanouds bij zwikken te eindigen. " SPLITS !  , " vuile was " of " zetten voor die fout " , het zou keihard geroepen worden. Een van de broers zou roepen dat iedereen tegen hem speelde, er zou worden gemopperd en er zou worden gezwijnd. Over een uurtje zouden we de speeltafel soepel omvormen tot lunchtafel: vega en vlees, brood en kaas, kroket en ei. De gastheer en gastvrouw zouden het als vanouds tot in de puntjes hebben verzorgd.  We zouden joelen o

Hoewel ik goedlachs ben en zeer van het leven geniet, sta ik niet bij iedereen bekend als lachebekje. Daar kan ik van alles aan proberen te veranderen, maar het heeft niet altijd effect. Daarom zal ik maar meteen de eindconclusie laten voor wat het is: 2021 was een rotjaar. Te weinig licht, te weinig hoogtepunten, te veel nonsens en teveel afstand. En nonsens, dat ook. Maar hoe dan ook: er zijn mensen die van mij aan het eind van het jaar altijd een overdenking verwachten, die wil ik niet teleurstellen. Ik zal proberen van donker naar licht te schrijven.  Het door corona vormgegeven jaar 2021 betekende voor mij een tocht richting isolatie. Ik denk niet dat ik de 50 dagen gehaald heb op kantoor, de rest was allemaal thuiswerk. Bovendien kwam ik in zwaar weer terecht doordat de opzet van een nieuw team me klem zette in de communicatie rond mijn werkzaamheden. Pittige gesprekken gevoerd, vele scenario's door mijn hoofd laten schieten, maar inmiddels is er veel stof nedergedaald en zij

 Wij komen van ver. Niet in kilometers nee, maar de familie waarin ik geboren ben heeft wel zijn wortels in een geheel andere tijd. We groeiden op in een dorp dat stevig zijn basis kende in het katholieke geloof. Mijn broers en ik zijn van de eerste generatie die zich daarin ontworstelde, maar mijn vader en moeder en vooral mijn tantes en ooms voelden zich geroepen tot het Roomse. In meerdere gevallen zelfs letterlijk: 2 van mijn (heer)ooms werden priester en missionaris, drie van mijn tantes werden non en daarmee tante-zusters. Een week geleden kreeg ik een bericht van een oud-dorpsgenote: ze had iets in haar bezit dat van mijn familie moet zijn geweest. Gisteren heb ik het opgehaald, waarbij we gelijk ontrafelden hoe dat mapje bij hen in huis kwam: haar partner Nico en ik hebben, of eigenlijk hadden een gemeenschappelijke oom en tante: Klaas Rood en Geer Laan , bewoners van huize Kolibri te Zwaagdijk-West. Na het overlijden van Nico's moeder kwam er bij de erfverdeling een envelo

Zelden waren we zo aan vakantie toe, wij beiden. Pittige tijden achter de rug op onze respectievelijke werkplek, daarnaast al dik anderhalf jaar aan huis gekluisterd door de corona-affaire. Het zal ertoe bij hebben gedragen dat we zo dik tevreden waren op deze reis. Slim ingedeeld: ruim de tijd genomen met een 11-daagse reis. Die ruimte namen we omdat wij doorgaans gretig en intensief de schoon- en bijzonderheden van ons reisdoel opslurpen, maar we hadden nu behoefte aan ruimte in het schema. En dat werkte. Veel gezien en gedaan, maar ook voldoende momenten ingebouwd voor totale ontspanning. Het gegeven dat ik anderhalf boek heb uitgelezen tijdens deze trip zegt al dat ik er de tijd voor genomen heb. Archeologie kwam aan bod, uiteraard veel natuur en cultuur, maar ook gewoon een strandbedje en een duik in de blauwe plomp die Egeïsche zee heet. Veel gefietst, veel gezwommen en gezworven, maar ook de tijd voor terras en restaurant en vooral: voor elkaar. "Op het goede' , zo proo

 Eind juli, 1996. Met een ferme klap zette broer Dick de voorhamer op de stenen van de open haard. Daarmee gaf hij het startschot voor een maand lang fors verbouwen. Broers, neven, vrienden en vriendinnen: ieder droeg een steentje bij om het door mij opgestelde excelsheet af te werken: wanden en vloeren. Trappen en balken. Latten en planken.  Deze week is het 25 jaar geleden dat ik de sleutel kreeg van mijn huidige woning. Nou ja, kreeg: kócht natuurlijk. Heb daarna nog twee keer zo'n koopakte ondertekend voor ditzelfde huis: de eerste keer in 2002 bij de boedelscheiding ten gunste van mijn ex, de tweede keer een paar jaar later toen ik via prettiger percentages de te betalen rente omlaag kon krijgen.  De beide heren die de badkamer destijds bouwden, leven al niet meer. Zo ook een van de twee keukenkampioenen en mijn oudste broer die de eerste behanglagen op alle kamers verzorgde. Jammerlijke uitvallers in een lange reeks van klussers en techneuten die we hier in het oude pandje vo

  Morgen gaan de cafés weer (ten dele) open. Dat vind ik fijn, ik ben een caféganger. En omdat ik gisteren voor het eerst sinds een maand of 10 weer eens in Amsterdam was, worden zulke feiten in mijn hoofd gecombineerd. Een ode aan de Amsterdamse kroeg, ik kom al 40 jaar op de meest diverse bruine lokalen.  Hoewel ik natuurlijk ook Noord (de Pont), West (Westergasterras en West Pacific) en Oost (café Eik en Linde) wel frequenteerde , zitten het leeuwendeel van mijn historische favorieten toch wel in Centrum en Zuid. Daar liggen heel wat geld, heel wat lol , heel wat drank en oeverloos veel gesprekken van mij verstrooid.  De Pijp bijvoorbeeld, met destijds de 2e vestiging van café Swaf, nu bierencafé Gambrinus. Was, samen met het verderop gelegen café de Kwibus, altijd de laatste stop voordat we bij het huis van mijn broer belandden. Ik had daarvan de sleutel, zodat ik altijd in de hoofdstad kon crashen en niet steeds op tijd met de trein terug hoefde. Dan hadden we doorgaans al een gro

  tussen 0 en 59  Morgen verjaar ik. Meestal geen grote gebeurtenis (al heb ik het meermaals groots gevierd), maar nu gebeurt er toch wat met me. 60. Spel het, zeg het : Z-E-S-T-I-G !   tussen 10 en 59 Er was een tijd dat ik zestig heel erg oud vond. Nog even los van het feit dat ik dacht het zelf nooit te gaan halen (daarvoor leefde ik voor mijn gevoel te onstuimig) , zestig, dat waren je ooms en tantes, dat waren je buren en die mensen van de winkel. Nu heb ik broers en vrienden in de zestig, nu zie ik het overal om me heen: zestig, dat word je gewoon. En sterker nog: er komt nog veel meer: mijn zussen en zwager doen al een tijdje iets met een 7, mijn schoonouders slaan zich er ook doorheen en over een paar jaar beginnen mijn broers (oudste nu 67) ook die getallenreeks op te slokken. Maar ik? Ik 60? Wat kan ik dáár nou mee?   tussen 20 en 59  De vorige drempeltjes nam ik tamelijk onbezonnen: bij tien was ik nog de aanstaande nerd met belachelijk hoge cijfers, die het allemaal maar le

 Het was een beetje een rommeltje geworden, daar achterin de tuin. Niet gek natuurlijk als je er al 25 jaar woont. Dan ga je dingen opslaan op plekken waar je vervolgens bijna niet meer komt. Dan ontstaat er een composthoop naast je gammele zelfgebouwde schuurtje, dan gooi je restanten bouwmaterialen achter dat schuurtje waar je uiteindelijk toch nooit meer iets mee doet. Er waren uiteindelijk diverse aanleidingen om er iets aan te gaan doen: een jaar lang thuiswerken en niet op vakantie kunnen maken dat je veel meer tijd in en om je eigen huis doorbrengt. Dat vraagt om efficiënter gebruik van je ruimte. Daarnaast zorgt de nieuwe baan van mijn vrouw ervoor dat ze een e-bike heeft aangeschaft om van de ene stadswijk naar de andere stadswijk te kunnen snellen. Zo'n fiets kan niet voor het huis staan, zo'n fiets kan niet in huis staan. Dus moest er ruimte gecreëerd worden waar zo'n ding achter slot en grendel kan.   We gingen in overleg met die heerlijke meneer van klusbedrij

 Film en muziek. Het zullen je hobby's maar zijn. Al mijn hele leven loop ik achter beide fenomenen aan, het heeft me veel gebracht. Uitermate jammer dat ik het nu niet meer buiten de deur kan beleven, maar thuis valt er ook veel te genieten.  Ik ben aan een "second life of vinyl" begonnen. Enkele jaren geleden de eerste vinylplakken weer aangeschaft, inmiddels staat er al weer een aardig rijtje hier in de kast. Daarnaast heb ik ook nog eens al mijn cd's gedigitaliseerd, hetgeen - aangevuld met wat downloads en digi-aankopen- leidde tot een zeer uitgebreide Itunes-MP3 verzameling. Die gaat voorlopig ook niet weg omdat er zoveel dingen in staan die niet op Spotify te vinden zijn en daar waarschijnlijk ook nooit zullen komen. Ik moet er niet aan denken om nooit meer De Div te kunnen luisteren, bijvoorbeeld.  Spotify, ik noemde het al. Het is hypermakkelijk, we hebben een family-abonnement hetgeen ongebreideld gebruik mogelijk maakt. Ik maak playlists als een bezetene :