Zilverhuis

 Eind juli, 1996. Met een ferme klap zette broer Dick de voorhamer op de stenen van de open haard. Daarmee gaf hij het startschot voor een maand lang fors verbouwen. Broers, neven, vrienden en vriendinnen: ieder droeg een steentje bij om het door mij opgestelde excelsheet af te werken: wanden en vloeren. Trappen en balken. Latten en planken. 

Deze week is het 25 jaar geleden dat ik de sleutel kreeg van mijn huidige woning. Nou ja, kreeg: kócht natuurlijk. Heb daarna nog twee keer zo'n koopakte ondertekend voor ditzelfde huis: de eerste keer in 2002 bij de boedelscheiding ten gunste van mijn ex, de tweede keer een paar jaar later toen ik via prettiger percentages de te betalen rente omlaag kon krijgen. 

De beide heren die de badkamer destijds bouwden, leven al niet meer. Zo ook een van de twee keukenkampioenen en mijn oudste broer die de eerste behanglagen op alle kamers verzorgde. Jammerlijke uitvallers in een lange reeks van klussers en techneuten die we hier in het oude pandje voorbij zagen trekken. Blij geweest met elke klus, maar het houdt natuurlijk nooit op. 
Zo ongeveer alle delen van het huis zijn aan bod gekomen voor een opknapbeurt. Begonnen met de woon- en slaapkamers, een jaar later de badkamer, weer een jaar later de keuken, tien jaar later de zolder en vervolgens weer van voor af aan. Kinderkamers werden respectievelijk grote slaapkamer en werkkamer. Slaapzolder werd logeer- , opslag- en werkruimte. De badkamer is nu - op het kaboutertoilet op de begane grond na- het oudste plekje van het huis en derhalve onderwerp van gesprek: willen we het anders, groter of is de indeling ok? We sparen al, dat snapt u. 


Met de grootscheepse herindeling van de voor- en achtertuin deden we een fantastische upgrade van het huis, tijdens de lockdown ervoeren wij veel tevredenheid met ons opgeknapte plekje. We kunnen weer een tijdje voort, we houden Westerhaven en Avondlicht nog even uit zicht. Er is veel gebeurd in en om het huis de afgelopen 25 jaar, maar het is misschien wel meer dan ooit een thuis. En dat ook nog eens op een fijne plek. We gaan hier oud worden, Anneke en ik.