Begt en de Verbeelding

  Een excelletje met alle dj-afspraken stond gevuld klaar op mijn bureaublad. Vier nog te houden filmquizzen stonden al op de agenda. Concertkaartjes hingen al - opgeprikt op de koelkastdeur - te wachten op de feestelijke datum. En toen viel alles stil.  Met een ongekende klap kwam de dynamiek van ons leven tot stilstand. Voor iedereen erg, voor iedereen lastig. Ik pretendeer dan ook niet dat juist mijn levenswijze hier het meeste last van had: geen concerten , geen kroeg , geen films in de zaal, geen feestjes. En ook: niet meer naar het werk, niet meer de stad uit, niet meer reizen om te leren. Het kon niet, het ging niet. Maar op een of andere wonderbaarlijke manier heb ik het weten te stylen, heb ik mijn dagelijkse leven een twist kunnen geven zodat  elke dag opnieuw toch weer lukt wat kan lukken. Het is allemaal relatief, het is niet uitbundig maar het draait en het heeft vorm. Zeer gelukkig kan ik me prijzen dat de daadwerkelijke ziekteverschijnselen, die dit jaar zo kenmerkten, v

Leven langs de zijlijn, het is een zware opdracht. Maar er zit niets anders op. Het is inschikken, passen, opzij stappen en laten voorbij gaan. Mij helpt het dan altijd om gewoon de gedachten van me af te schrijven.  12 maart, die datum staat in het geheugen gegrift. BAM: kantoor dicht, stations ontoegankelijk. En nog veel meer. Voor iemand die al 40 jaar forenst, iemand die in zijn vrije tijd zoveel mogelijk tijd doorbrengt in film- en concertzalen en in (muziek)café's , voor iemand met een grote reislust, voor zo iemand is een plotse pas op de plaats een harde dobber. De dynamiek van het leven past me als een jas en daar een grote hoeveelheid palen en net zoveel perken aan te stellen is geen misselijke opdracht.  Maar het gaat. Een thuiskantoor werd ingericht en inmiddels weet ik al niet beter dan dat ik om 7.55 uur het nieuws afzet en de reis naar kantoor maak. Om 7.57 uur snort de laptop , om 8 uur heb ik doorgaans het eerste dagprogramma al opgepakt. Fan van vergaderen ben ik

Ze worden niet oud, de Van den Belds. Nou ja, de meesten niet. Haar broer haalde de 50 niet, zijzelf werd slechts 61. Van die 61 mocht ik er 20 meemaken, als haar op een na jongste zoon. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ik een kopie van mijn moeder ben. Uiterlijk , zeker, ik heb niet het lange slanke Lanen-gezicht dat aan mijn vaderskant overheerst. Ik heb dat ronde en dat gedecideerde, dat bij mijn moeders kant zo past. Gisteravond zaten we bij vrienden aan tafel waar het gesprek kwam op familiehistorie. Ik betrapte mezelf erop opnieuw zeer bevlogen te vertellen over de vrouw die mij alles gaf: het opstandige en het sociale, het doorzettingsvermogen en de wens om gezien te worden als volwaardig. Ik bekende gisteravond dat ik me vaak aan haar spiegel, dat ik dingen in haar weerbarstige geest probeer te doen. Ze was er veel te kort, maar ze was er. Altijd. Vandaag, 19 juli 2020, is haar honderdste geboortedag. De eeuweling van de week, wat had ik het haar gegund.

Ik kan dat : eilanddenken. Soms doe ik bijna niet anders.  Eilanden zijn een overheersende factor in mijn vakantiebestemmingen. Heel mijn leven heb ik in plaatsjes aan het water gewoond, dat zal bepalend zijn geweest. Want hoewel gek op stedentrips, zoek ik toch nóg vaker eilandjes op. Het zijn plekken waar de tijd anders loopt. Het dagritme wordt bepaald door het water, de plaatsjes langs de kust zijn doorgaans naar het water gericht. Dat water is immers vaak hun broodheer: is het niet van het vissen , dan is het wel van het toerisme. De lijst buitenlandse eilanden die ik bezocht heb, is lang. Lang , maar nog niet eindeloos genoeg. Ierland en Engeland uiteraard. Italiaanse eilanden als Ischia, Procida, Capri en Sicilië. Griekse eilanden als Corfu, Kefalonia en Rhodos. Van de Canarische eilanden bezocht ik slechts het ruige La Palma, maar van de Azoren zagen we er dan weer maar liefst drie (Sao Miguel, Pico en Faial). Madeira was twee keer onze wandel- en poedel-bestemming.

Redelijke happyface inmiddels weer, maar dat ging niet vanzelf. Vooraf dien ik te zeggen dat ik geen grote held ben qua medische hulp , qua ingrepen en naalden. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met een ijzeren gestel, waardoor ik nooit - of in ieder geval zeer zelden - iets mankeer. It keeps the doctor away. Zo lomp sterk ben/was ik dat ik al die jaren eigenlijk nauwelijks hinder heb ondervonden van de gebroken neus die ik in de jaren 80 opliep. Het was in mijn "nog snelle jaren", ik flitste met de bal de spits voorbij die zelf nog aan het uithalen was. Dat deed ie nu dus in mijn gezicht in plaats van op de bal. Lastige en pijnlijke avondjes beleefd in de week erna, maar door de jaren heen was ik het eigenlijk vergeten. Een van de gevolgen van die neusbreuk was een totaal nieuwe opstelling van mijn neusschotje, dat nu besloten had op allerlei plekken in mijn neus te gaan staan. Hierdoor schermde het de luchtinlaat af en kreeg ik dus jarenlang minder adem dan ik verdiend

1992- 12,5 jaar Admedia, met broer (en collega) Ger Opnieuw was het zover. 12, 5 jaar in loondienst bij de baas. Augustus 2007 trad ik in dienst bij Loyalty Lab, een marketingcommunicatiebureau met een prachtige portfolio . In die jaren zag ik het bedrijf groeien, ontwikkelen en professionaliseren. Ben nog steeds trots dat ik daar deel van mag uitmaken: mijn data-analyse en mijn data-selectie zijn van wezenlijk belang voor het dagelijks uitrollen en te gelde maken van onze marketingprogramma's (want dat zijn onze producten eigenlijk). We verkopen loyaliteit en wie dat zegt te doen, moet het met meer dan alleen de mond belijden. Trouw blijven aan onze filosofie is een vereiste voor de medewerkers. En een aantal van die medewerkers kiest er daardoor ook voor om trouw te blijven aan deze onderneming. Ik ben de tweede (officieus derde) die dit mijlpaaltje slaat, er gaan er op zeker nog een aantal volgen. Die loyaliteit, die heb ik blijkbaar altijd in de vingers gehad. Na mijn e