Processie van Echternach

 

Een excelletje met alle dj-afspraken stond gevuld klaar op mijn bureaublad. Vier nog te houden filmquizzen stonden al op de agenda. Concertkaartjes hingen al - opgeprikt op de koelkastdeur - te wachten op de feestelijke datum. En toen viel alles stil. 

Met een ongekende klap kwam de dynamiek van ons leven tot stilstand. Voor iedereen erg, voor iedereen lastig. Ik pretendeer dan ook niet dat juist mijn levenswijze hier het meeste last van had: geen concerten , geen kroeg , geen films in de zaal, geen feestjes. En ook: niet meer naar het werk, niet meer de stad uit, niet meer reizen om te leren. Het kon niet, het ging niet. Maar op een of andere wonderbaarlijke manier heb ik het weten te stylen, heb ik mijn dagelijkse leven een twist kunnen geven zodat  elke dag opnieuw toch weer lukt wat kan lukken. Het is allemaal relatief, het is niet uitbundig maar het draait en het heeft vorm. Zeer gelukkig kan ik me prijzen dat de daadwerkelijke ziekteverschijnselen, die dit jaar zo kenmerkten, ver uit mijn buurt zijn gebleven. Mazzel natuurlijk, maar ook het resultaat van met bescheiden wijsheid proberen te opereren. 

We richtten een kantoortje in, na twee maanden ongemak aan de hoge keukentafel. Het is een verbetering, hoezeer het ook behelpen blijft en hoe ver het ook af ligt van de real thing. Na meer dan 40 jaar werken ben ik inmiddels ingesteld op het tochtje náár het werk, voorzien van krant en muziek. Ik ben ingesteld op de omgang met collega's , al dan niet intens en frequent maar alles beter dan driekwartjaar naar postzegeltjes kijken op een scherm .En evenzo ben ik ingesteld op het afronden van de werkdag: het fietstochtje door Amsterdam, soms met knusse tussenstop voordat ik de treinreis terug aanvaard. Maar goed, we zijn nog aan het werk en dat is al een prestatie op zich. Het was zelfs best een druk jaar in de hoek van de communicatiebranche waar wij in zitten. Gered, overleefd, je maintiendrai. 

We agendeerden thuisborrels, alles binnen de mogelijkheden van beperking. Zo hebben we in ieder geval enkele vrienden dichtbij kunnen houden, zo hebben we in ieder geval 1 broer en schoonzus nog in zicht. Mijn Amsterdamse familie zag ik inmiddels al een jaar niet, in het begin organiseerden we nog een keer een digitale bijeenkomst maar voor een club (bijna)zestigers is dat toch minder hartelijk en spontaan dan het zou kunnen zijn. Komt tijd, komt raad.


Wel zag ik mijn dochters vaak (al kan dat natuurlijk niet vaak genoeg), een voor een stonden ze voor onze deur of fietswandelde ik hun kant op. Als er dan één ongekend hoogtepunt van dit jaar moet worden genoemd, dan is het de steeds maar doorgaande ontwikkeling van mijn vier vrouwen: wat doen ze het goed, wat zijn ze sociaal en creatief en grappig en mooi. Elk heeft individueel haar veranderingen doorgemaakt, gelukkig bijna allemaal ten goede. Dankzij vrouw en dochters krijg ik vertrouwen in de toekomst, krijg ik het gevoel dat het allemaal toch goed gaat komen. Ik prijs me gelukkig me met deze persoonlijkheden te mogen omringen. 



Op cultureel vlak stond alles nagenoeg stil, zoals gemeld. Op sportief vlak gooide ik ook het roer om: ik zegde de gemankeerde sportschool vaarwel en besloot het allemaal zelf te doen. Een enkele keer stap ik op de hometrainer en rijd dan tussen de 35 en 40 km weg, maar het vaakst pak ik de wandelschoenen. Naast een dagelijks ommetje doe ik minimaal 1 x per week een lange wandeling van tussen de 10 en 14 km, met het vooruitzicht op uitbreiding daarvan zodra ik ook weer eens wat verder naar buiten mag dan alleen de buitengebieden van mijn woonplaats Hoorn. 

Wat me daarnaast een goede nachtrust bezorgde, was het nagenoeg onthouden van politieke en of sociale discussie. Die beperkte ik tot de spaarzame borrelavonden met een enkeling,. Ik weet nu hoe goed het uitpakt als ik de meningen, de kantkeuzes, de stellingen allemaal met meer frons en argwaan bekijk dan vroeger. Het resulteert uiteraard in een veilige bubbel, maar ik heb gemerkt hoe goed dat is voor de geest. Meningen, dat zijn de anderen. 

Voordat u denkt dat ik veranderd ben in een ongekende positivo: de titel van dit blog is uiteraard  niet voor niets gekozen: 3 stappen naar voren en vervolgens weer twee achteruit. Dat levert wel een batig saldo op, maar schiet toch niet op. Natuurlijk hoop ik dat we volgend jaar weer echte stappen kunnen maken. Ik wil een concert, ik wil een reis, ik wil een knuffel, ik wil een feestje. Ik word 60 jaren oud, komend jaar. Ik wens en hoop dat dit in een positieve, kerngezonde, creatieve en gelukkige omgeving kan. 

En dat kan niet zonder jullie.