Boefje met verlos

 

Dikke tranen, verstikte stem: gisteren was een rotdag. We moesten afscheid nemen van onze ongecontroleerde huisvriend Boef. Die naam verdiende hij toen hij tien jaar geleden ons huisje binnenkwam. We vroegen de dochters om deze beweeglijke kitten een naam te geven. Volgens mijn oudste dochter kon dat alleen maar "BOEF" worden. "Dat zie je zo, dat is een Boefie!". Quod erat demonstrandum.

Hoewel de kater geen 12 ambachten heeft bekleed, was ie wel degelijk tot 13 ongelukken in staat. We konden hem - nog geen 3 maanden oud- net op tijd redden uit de vijver van buurman Bob, waar ie op zijn onhandige jacht naar huppelende vogeltjes in was beland. Druipnat en sip zat ie bij ons op een kleedje op te drogen, hij moet toen al een beetje vermoed hebben dat ie niet voor het grote geluk was geboren.

Toen ie een jaartje later ook nog eens een keer ongelukkig van de schutting viel en een pootje brak, wisten we al dat deze Onhandige Harry het zwaar zou krijgen. Pootje gezet, amputatie voorkomen maar de onvolkomenheden van zijn anatomie zou ie voor altijd met zich meedragen. Hij stond ongelukkig, hij was te onhandig voor woorden en we hebben nooit een IQ of EQ-test op hem kunnen doen, want hij leek slim noch sociaal. 

Maar man-o-man, wat hielden we van dat beessie (ik loop weer vocht op in mijn ogen nu ik dit schrijf). We hadden altijd al het idee dat ie niet zo oud zou worden, niet zo oud als zijn "zussie", de dame die hier al 18 jaar door ons huis draaft. Maar elke keer bleek Boef toch weer een nieuwe lente waard, elke keer kwam ie toch langzaam naar buiten als wij ons in de tuin begaven. Steeds meer kwam hij ook bij je, al zou het nooit een echte schootkat worden. Eerder vluchtte hij voor elke vreemde stem die hij in de gang hoorde aankomen, maar de laatste tijd werd hij toch wat nieuwsgieriger en zelfs aanhaliger. Hij bleek blij met mijn rustige uitstraling: steeds vaker keken we samen films op de bank (al verdenk ik de Boef ervan dat ie dan regelmatig zijn ogen sloot). 

Het afgelopen half jaar begon ie af te vallen, de laatste maand zelfs erg snel. De klunzige levenslust leek verdwenen: hoofd gebogen op de (venster)bank, amper nog naar buiten. Mijn vrouw is ervaren poezenmoeder en besloot - terecht - dat het zo niet langer kon. Gisteren toog ze naar de dierenarts, waarna we een uurtje later een alarmerend telefoontje kregen: volledig nierfalen, waarden die negen maal zo hoog waren als goed voor het beestje. Er waren opties voor behandeling, maar geen garanties voor verbetering. Hoe hard het ook was : er restte ons maar één besluit. We kozen niet voor onszelf (hou je vriendje zo lang mogelijk bij je), we kozen voor het dier: verlos hem van de pijn die hem nu zo kwelt. 
We jankten. we koesterden. Hij is rustig liggend op mijn schoot ingeslapen. Het gemis is pijnlijk, de zakdoeken moeten in de was, de stilte is knetterluid.
Boef, je mocht er zijn. Dag vriendje!