Begt en de Verbeelding

Als tiener wist ik nog van niks. Eén keer, toen Pa een busje huurde en het hele gezin erin vouwde om af te reizen naar de Efteling, toen heb ik het een beetje ervaren. En het idee van reizen , dat vatte vlam toen ik met vriendje Jean-Paul mocht tienertoeren. Met de trein naar zijn tante in Hoogeveen, met de trein naar het zuiden en het westen. Echt aangewakkerd werd het vlammetje nog niet. Vanaf mijn 18e deed ik al iets meer. Ierland met broer Dick, London met broer Ger en nog 2 collega's,  Spanje backpacken met broer Ger, België met vriend Wum, Egypte met vriend Kees. Er groeide iets. Toch duurde het nog tot een jaar of twaalf geleden voordat de echte reisspirit nederdaalde. Ik had - met opgroeiende kinderen ga je niet ver- inmiddels alle Waddeneilanden gezien en wat campings op Veluwe en Gronings gebied, had ook al Pompeï en Napels van het lijstje kunnen schrappen maar toen, toen begon het pas echt. Eén keer per jaar een stedentrip met de vriendenclub en twee keer per jaar

Ja, kijkt u nog maar eens goed.  Wie ons huis kent, weet dat er veel te verbeteren en te verbouwen valt. Een verbouwval, exact. Huis uit 1934 , scheef, vochtig en bij vlagen oneconomisch. Maar wel zeer sfeervol en ruim en meer van die aanbevelingen.  Het heeft ons jaren gekost om de stap te zetten om de inbouwkeuken (merk: jammerlijk overleden vriend) op te knappen. Loshangende deurtjes, een verdwenen plintje, een defecte vaatwasser.  Eindelijk geld bijeen gespaard om dat op te lossen. Nee, dat moet ik anders zeggen: eindelijk eens de keuze gemaakt om het geld hieraan te spenderen. Ik heb hoge lasten, maar ik heb geen klagen voor wat betreft de dingen die ik meemaak. Ik kan er geen auto van rijden, maar ik reis veel (eigenlijk: héél veel) , zie regelmatig concerten en pak mijn avondje stappen ook mee. En mijn kinderen komen niets te kort.  De uitgaven keurig binnen de perken, op een dusdanige manier dat mijn moeder tevreden zou kunnen zijn over de financiële verantwoor

Staat voor "Backed with". Anders gezegd: wat staat er op het B-kantje? Gisteren kwam ie binnen: een portable platenspeler die we hebben aangeschaft nadat het vuurtje opnieuw ontstoken was tijdens een Terschelling-trip. Doordat we daar een feestje bouwden in het schuurtje met de pickup-koffertje van vriend Marc, werd ik weer enthousiast. Als klein jongetje reisde ik met mijn moeder met de bus van Wervershoof naar Hoorn. In mijn knuisten enkele rijksdaalders of guldens die ik met mijn krantenwijkje bijeen had gespaard. Het winkelrondje eindigde dan steevast in de Lange Kerkstraat, bij muziekhandel Wassenaar. Bertje mocht zijn singletje uitzoeken. Ik kocht "Back home" van the Golden Earring, ik was achteraf pas 11 jaar oud toen ik "Do the strand" van Roxy Music aanschafte. (wilt u het echt weten? Eerste singletje was toen al een oudje: Dave Berry's "This strange effect"). Al snel volgden de lp's, later de cd's. De lp's deed ik on

Nog immer moet ik even slikken als ik het boekje zie staan (tegenwoordig: zie liggen, onlangs de boekenkast-inhoud moeten verschepen). Ik kreeg het toen ik, 18 jaar oud, aan mijn moeder had verteld dat ik de wijde wereld in ging. Ik had m'n "straf" uitgezeten bij mn eerste baantje en kon eindelijk echte dingen gaan doen. Hoewel ze het wel gewend was - ik was nummer 9 van 10 kinderen - moest ze toch wel even wat wegwerken toen haar voormalige probleemkindje , het moedersjochie, uit haar zicht leek te gaan verdwijnen. Ze vond het terecht, ze zag dat ik in het dorp niet zou aarden. Ze liet me gaan en ze gaf me de opdracht het geluk te zoeken. Als u het mij vraagt, is dat aardig gelukt. Niet vanzelf, niet automatisch, niet onbeschermd en niet zonder vallen. Maar ik ben wel ergens. Ik zou haar zo graag willen vertellen dat ze het toen al goed door had. Ze wist dat ik flink moest gaan zoeken, maar ze was terecht hoopvol dat ik iets zou vinden. Moedertje lief.

Reeds vroeg in mijn leven maakte ik de keuze om het swingend te houden. Al op jonge leeftijd had ik ervaren dat het niet iedereen gegeven is om zijn leven in te richten zoals ie zelf wil. Dat ging ik anders doen, natuurlijk. Waar mogelijk, natuurlijk. Ik ben me volledig bewust van de nietigheid van het bestaan, maar weet ook dat je elke kans kunt pakken om leuke dingen te beleven. Afhankelijk van je hoeveelheid energie kun je best werk en een feestelijke vrije tijd combineren. Ook met een gezin , ook met vrijwilligerstaken. Al mijn hele leven stap ik -op verzoek of uit eigen initiatief - in projecten en comité's die een maatschappelijk dan wel feestelijk doel dienen. Ik weet dat ik me gezegend mag voelen met een forse dosis bruikbare power, ik ben tot veel bereid. Zo dans ik van evenement naar evenement: de ene keer met een wijzend vingertje, de andere keer met een aantal louter dienstbare bewegingen. Het kost wat vergaderavonden, het kost wat privé-tijd, maar als de boel

Vandaag staat de dag in het teken van één man. Natuurlijk, ik moet eerst werken maar daar past ie ook prima bij. Ik draai mezelf gewoon warm met zijn vroegere band- en latere solowerk. Wat de een heeft met Prince, of weer een ander met Bruce Springsteen, heb ik met de Noorse geweldenaar Sivert Hoyem. (Met een O met zo'n vikingstreepje erdoor, maar die vind ik nu even niet.) Ik heb hem al meerdere malen live gezien en ik ga vanavond gewoon weer. Met mijn eigen lieverd, die de eerste keer dat ze de man live aanschouwde met open mond stond te gapen naar die lange donkere gestalte in dat tegenlicht. Maar vooral: die met die stem. De stem , die door mergpijpjes heen blitzhackt alsof het niets in. De stem die er geen been in ziet om de kippenvel-bubbels in legers over je rug en armen te doen trekken. De stem die me vanaf de allereerste keer dat ik m hoorde al volledig voor zich in nam. Ik werd ambassadeur: talloze vrienden heb ik "Industrial silence" van Madrugada lat

Ondanks een onverwoestbaar optimisme, ben ik niet echt Zen. Teveel aan mijn hoofd, waarvan dan ook weer (te) veel niet lukt. Doenig baassie, maar daar voel ik me heel prima bij. Ben gezegend met een woeste dosis natuurlijke energie, ik draai mijn dagelijkse diensten al jaren zonder RedBull, Witte Sloper of Zwarte Magie. Het enige dat ik regelmatig nodig heb om op te kunnen laden, is Groene Energie. De status van "Zijn in Zen" behaal ik door te wandelen. Gewoon : wandelen. Goede schoenen aan, een leuke route met liefst wat natuurschoon en ik bereik alras een weldadige status van tevredenheid. Met elke verdere pas spoel ik het hoofd leeg, met elke extra kilometer raak ik verder van de drukte van het dagelijks bestaan. Afgelopen weekend liep ik op een Waddeneiland. Twee routes uit het gidsje zochten we uit: de ene een complete boswandeling, de andere een route die langs alle daar aanwezige facetten loodste. Polder, bos, duinen, strand en oude dorpskernen. Mijn kinderha