Kijkje in de keuken

Ja, kijkt u nog maar eens goed. 

Wie ons huis kent, weet dat er veel te verbeteren en te verbouwen valt. Een verbouwval, exact. Huis uit 1934 , scheef, vochtig en bij vlagen oneconomisch. Maar wel zeer sfeervol en ruim en meer van die aanbevelingen. 

Het heeft ons jaren gekost om de stap te zetten om de inbouwkeuken (merk: jammerlijk overleden vriend) op te knappen. Loshangende deurtjes, een verdwenen plintje, een defecte vaatwasser. 

Eindelijk geld bijeen gespaard om dat op te lossen. Nee, dat moet ik anders zeggen: eindelijk eens de keuze gemaakt om het geld hieraan te spenderen. Ik heb hoge lasten, maar ik heb geen klagen voor wat betreft de dingen die ik meemaak. Ik kan er geen auto van rijden, maar ik reis veel (eigenlijk: héél veel) , zie regelmatig concerten en pak mijn avondje stappen ook mee. En mijn kinderen komen niets te kort. 

De uitgaven keurig binnen de perken, op een dusdanige manier dat mijn moeder tevreden zou kunnen zijn over de financiële verantwoordelijkheid die ze me geleerd heeft. Met het grote doch armlastige gezin dat zij en mijn vader runden, verdiende ze de eretitel "minister van financien" binnen onze familie. 

En ik kan dat dus ook een beetje. Vakantiegeld is inderdaad ten dele besteed aan de eerstvolgende vakantie, maar nu dus ook aan een beetje verbouwing, aan een terugbetaling aan de belasting, aan een cadeautje aan mezelf (portable platenspeler) en uiteraard aan het gezin. 

Soms een pas op de plaats maken, zorgt dat je even op het uitzicht gaat letten. En da's heel niet verkeerd, het wordt vanzelf weer zonnig.