Vakantieman. En vrouw

Als tiener wist ik nog van niks. Eén keer, toen Pa een busje huurde en het hele gezin erin vouwde om af te reizen naar de Efteling, toen heb ik het een beetje ervaren. En het idee van reizen , dat vatte vlam toen ik met vriendje Jean-Paul mocht tienertoeren. Met de trein naar zijn tante in Hoogeveen, met de trein naar het zuiden en het westen. Echt aangewakkerd werd het vlammetje nog niet.

Vanaf mijn 18e deed ik al iets meer. Ierland met broer Dick, London met broer Ger en nog 2 collega's,  Spanje backpacken met broer Ger, België met vriend Wum, Egypte met vriend Kees. Er groeide iets.
Toch duurde het nog tot een jaar of twaalf geleden voordat de echte reisspirit nederdaalde. Ik had - met opgroeiende kinderen ga je niet ver- inmiddels alle Waddeneilanden gezien en wat campings op Veluwe en Gronings gebied, had ook al Pompeï en Napels van het lijstje kunnen schrappen maar toen, toen begon het pas echt.
Eén keer per jaar een stedentrip met de vriendenclub en twee keer per jaar een wandel- of natuurvakantie met mijn liefde. Ik zag prachtige bergen, blauwe zeeën, warme en ruige eilanden, de mooiste paleizen en kerken en waan me sindsdien koning. Alles, alles sla ik op, alle informatie zuig ik hebberig naar binnen. Berlijn, Praag, Brussel, Rome, Florence en Siena, Barcelona en Athene. Corfu, Zakynthos, La Palma en Madeira. Istanbul en Dalyan.

Daar moest ik aan denken toen op één en dezelfde avond aan mij en mijn vrouw informatie werd gevraagd over een vakantie naar de Turkse schildpadkust (door een bevriend stel) en over een stedentrip naar Berlijn (door vriendinnen van mijn dochter, ja heus). Opeens voelde ik me bereisd, opeens kon ik die kennis spuien. Nee beter, kon ik de kennis delen die ik zo gierig opgezogen had.

Dat nog maar velen er van mogen profiteren. Ik ga de komende maanden weer nieuwe kennis op doen. De Tiroler bergen gaan worden belopen, de midden-in-de-oceaan-eilanden van de Azoren krijgen een bezoek. De wereld is mooi. Mooi voor mij.