Posts

Posts uit 2015 tonen

YoLoos

Afbeelding
Er was heel wat loos afgelopen jaar. Voor mezelf concludeer ik dan ook dat 2015 teleurstellend was. Natuurlijk waren er hoogtepunten, maar het overheersende gevoel is toch niet hartstikke positief. Twee negatieve rode draden ( wat zeg ik: kabels!) liepen er wat mij betreft door dit jaar heen. De ene is de hemeltergende onverdraagzaamheid die over de Nederlanders heen is gekomen. Wat is er toch gebeurd met dat landje dat bij tegenstellingen altijd in het midden de uitweg vond? Dat andere kleurtjes, andere sekses, andere meningen en ander gedrag altijd afdeed met een "Mwoah, vreemd maar ik ben blij dat ik het niet hoef te doen" , Dit jaar kwam voor het eerst echt keihard naar buiten dat Nederlanders belangrijker zijn dan andere-landers. We moeten eerst voor onze eigen mensen zorgen en dan pas voor iemand van verderop, dat werk. Dat verbaast me , ik kan niet zo denken. En het maakt ook dat mijn hekel/afkeer/onbegrip groeit voor al die zogenaamde verontruste burgers, voor a

Geluk(t)

Afbeelding
Oorverdovend was ie, nietwaar? Wat een stilte heerste hier. Ik kan u verzekeren dat het allemaal maar schijn was. In mijn bezigebijtjeshoofd zoemde het dat het een aard had. Prachtige projecten slokten mijn tijd op, ze lijken allemaal nog aardig gelukt ook. Een zeer goed ontvangen filmquiz, een afscheidsfeest van de kroegbaas van het beste café van het land: ik mocht me mede inzetten voor het welslagen van die gelegenheden en het werkte. Daartussendoor verplichtte het werk waarvoor ik wél betaald krijg mij om goed op het ritme te letten, fit te blijven en vooral heel veel opgestapelde druk weg te werken. Dat kostte kracht, dat kostte nachtrust maar ook dat lijkt gelukt. Ik vlied in kalmer wateren, inmiddels. Nu die grote gekte voorbij lijkt, is het tijd om vooruit te kijken naar wat voor moois mij dan rest. Welnu, ik kan u zeggen: heel veel. Ik ben een gelukkig man. Zeker als ik - naast wat er recent bereikt is-  zie wat ik allemaal nog voor de boeg heb. Gisteravond en vannac

-pathie

Afbeelding
Ja, dat kan inderdaad verschillende kanten op. Afhankelijk van hoe je er in staat, kun je ermee richting sym, richting em, maar uiteraard ook richting anti. Zojuist ben ik even met mijn vrouw naar de vluchtelingenopvang in Hoorn gefietst. Ze had er 4 dagen vrijwilligerswerk gedaan en als ze niet ziek geworden was, zou vandaag dag 5 zijn. En zou ik ook ingeroosterd zijn. Dat liep mis, maar ze wilde toch even heen om afscheid te nemen van een aantal mensen door ze een hart onder de riem te steken bij hun vertrek vandaag. "U eh.. Schagen?" vroeg de Syrische man, met wie ze een prettig contact had opgebouwd. Hij vroeg het hoopvol. Helaas moest mijn vrouw zeggen dat ze op de volgende plek weer met anderen te maken krijgen. "Ook hele goede mensen hoor",  zeiden we. Maar we weten niet of het helpt. Ik sprak een Syrische man, leraar Engels. Goed communicatief. Miste zijn gezin, zat in onzekerheid over de vervolgstappen. Hij begon over het weer, dat het dáár nu nog 2

Sicilian Time

Afbeelding
Jazeker, we hadden een "great Sicilian Time". Prachtig eiland, wonderschone kunst- en natuurschatten. Stevig stukkie toeristisch, dat wel, maar dat wordt in de vorige zin dan ook verklaard. Een verslag op punten: In de vooravond arriveerden we in Palermo. Te laat om nog door te treinen naar eindbestemming Cefalu, dus we hadden op voorhand een B&B geregeld. De eigenares toonde ons aan de hand van de stadsmap waar we die avond nog even een prettige wandeling konden maken, waar de locals aten, waar men uitging en waar men "wild uitging". We hebben het die avond allemaal gezien: fijne terrasjes en nationaliteiten-restaurants (wij aten Palestijns!), maar zeker ook de groezelige steegjes waar je je kon voorstellen waar het misdadig imago van Sicilië vandaan komt. Niet dat je onveiligheid ervaart, maar wel plekken waarbij je beseft dat je goed moet opletten om maar niets aan de hand te laten zijn.  De volgende ochtend, bij daglicht, hadden we nog aardig wat

Overzomeren

Afbeelding
Het wordt de grootste industrie van Nederland langzamerhand: event-marketing. Steeds groter, steeds vaker, steeds massaler. Mijn aangeboren tegendraadsheid (bedankt, moe!) zorgt ervoor dat ik steeds vaker pas voor mega-evenementen. Heus, ik kom wel aan mijn feestjes toe, ik heb echt nul komma niks te klagen over sociale contacten en over ergens komen op de wereld. Maar ik blijf blijkbaar moeite houden met opgelegd pandoer. De grootscheepse (ahum) viering van Sail ging gister aan mijn neus voorbij. We mochten van de baas een paar uurtjes eerder weg om de parade te gaan kijken maar ik had teveel op het bordje. Ging niet. Zo zorgden mijn werkzaamheden er afgelopen maandag voor dat ik Lappendag oversloeg. Die had ik echt wel willen doen, maar als ik daarmee in de knel kom met mijn vakantieplanning kies ik toch echt voor het laatste. Viert Hoorn massaal 400 jaar Kaap Hoorn: ik gun het ze maar het feestje is niet aan mij besteed. 10 dagen kermis in de stad? Ik heb bijna geen attracti

Hitte-onbestendig

Afbeelding
Hittebestendig was ik destijds niet helemaal. 1986, een roerige zomer. Ik had veel aan mijn hoofd en vluchtte. Met maatje Kees Kaag trok ik naar Egypte. Bijna waren we op de heenreis al omgekomen door een gemiste afslag en een 180 graden spin dientengevolge, maar dat hebben we "thuis" maar nooit verteld. Begonnen in Caïro, al snel de sfinx en piramides "gearresteerd", en na enkele dagen door met de trein naar het zuiden. In Luxor natuurlijk de tempel van Karnak genomen (foto is van aldaar) , vervolgens met de boot over de Nijl naar de Vallei der Koningen. Via de prachtige tempel van Hatsepsut (Pssst, Hatsepsut) trokken we door. En daar begon het. Ik voelde me tijdloos in die weidse zandvlakte, nam voor even afscheid van Kees en banjerde verder en verder de zandruimte in. Flink voorzien van water, dat wel. Ijs- en ijskoud water, hetgeen niet slim bleek. Ik dronk me het leplazerus in die 45 graden Celsius-omgeving. Het vriezerniveau van het water deed mijn ma

Eeuwig gedeeld door acht

Afbeelding
26 december 2002. Net terug van een paar uurtjes radiomaken met de grappigste man van Hoorn (Cornelis Putemmer dus) belandde ik op deze lange kerstavond in de kroeg. Ik was al een aantal maanden alleen, papieren getekend en alles, maar de hele zwik woonde nog wel bij mij in huis. Tot 2 weken voor kerst ongeveer. Het solitaire leven stond vast. Het zou een lange avond worden, dat wist ik. Maar dat ie zo leuk zou eindigen en dat ie mijn leven voorgoed zou veranderen, dat wist ik toen nog niet. Met een toenmalig vriendje aan de bar, het zal als altijd wel over muziek en politiek gegaan zijn, maar door de omstandigheden ging het ditmaal ook een keertje over vrouwen. Over bekomst hebben en het mooi een tijdje voor jezelf uitzoeken. De woorden waren nog niet bestorven of de kaarten bleken anders geschud. Wij bleven de hele avond op hetzelfde plekkie, maar de overige bezoekers schikten in de nachtelijke uurtjes enigszins in. Waardoor ik plots naast dat bloedmooie meisje zat dat ik al

Crowd control

Afbeelding
Afgelopen woensdag: ruim 15 minuten vertraging met mijn trein van Amsterdam naar Hoorn. Niets aan de hand, kan gebeuren. Wat wel een probleem wordt, is dat we aankomen op spoor 2: een smal perron met maar één uitgang. Het is krap, het is soms irritant krap. Op dat moment komt ook de trein uit Alkmaar aan, op spoor 3. Zelfde gedeelde perron, zelfde enkele uitgang. Nog net niets aan de hand. Een stroom mensen wurmt zich naar spoor 1 en richting Stationsplein. Het stroopt op bij de uitcheckpoortjes: te weinig verwerkingssnelheid voor te veel mensen in te weinig tijd. Nog steeds net niets aan de hand. Er staan nog mensen op de overgang als de bellen beginnen te rinkelen: de volgende trein uit Amsterdam kondigt zich al aan. Mensen twijfelen: terug naar spoor 2 of doorduwen naar spoor 1? Waar nog steeds mensen staan die moeten uitchecken? Het is krap, het is druk, het is irritant. Het gaat allemaal nét goed. Wat ik hoop: dat het goed blijft gaan. Wat ik wens: die poortjes weg, in- en uit

50 50

Afbeelding
Een feestje als dat van gister. Dat zet je aan het denken. Zouden er op andere plekken op de aarde net zulke vriendengroepen bestaan? Die een jaar of 30 geschiedenis delen. Die aan halve woorden genoeg hebben. Die zoveel lol met elkaar gehad hebben dat het volstaat om een moment uit de historie op te noemen zodat in een keer de gesprekken van die avond opnieuw uit je mond rollen. Die woeste zeeën hebben bevaren om pas de laatste jaren de wind in de zeilen te hebben? Zou dat nou in , pakweg, Maleisie ook zo zijn? Of in Gabon? Zijn wij de enige gelukkigen of is vriendschap dan toch universeel? Zo'n avond was het gister. Zo een die je doet denken aan wat je zelf al die jaren hebt uitgevreten. Zo eentje die maakt dat je weet dat je bij deze groep mensen goed zit. Dat je dat bijna "je biotoop" gaat noemen, Hij werd 50, ik ben het al een tijd. Veel van de vrienden gisteravond zijn het ook of gaan hard die richting op. We deelden oude grappen, we deelden de harde muzie

Meertje van der Velden

Afbeelding
Meertje toch. Ik was wel eens jaloers op je. Iedereen weet dat Anneke heel veel liefde heeft te geven, maar er ging wel een ongelooflijk groot deel daarvan naar jou. Jij hebt haar bijgestaan in haar zwaarste tijden, je bleef bij haar toen ze plots een ommezwaai maakte in haar leven en je besloot haar te bewaken tegen die nieuwe, die rare man die veel te groot en te lomp voor je was. Met een grote boog om hem heen, sprintend en springend als ie in de buurt kwam. Je wist: als hij weg is, komt mijn tijd weer. Dan ga ik lekker met het baasje naar boven: dan slapen we wat, dan kroelen we wat. Je verloor je broer en werd nog belangrijker voor Anneke. "Het is mijn kind", zo sprak ze altijd liefdevol over je. Vorig jaar overwon je de strijd tegen kanker. Het kostte je je staart, het kostte je je strijdvaardigheid maar je bleef. Je bleef om bij je vrouwtje te staan. Ze had je immers nodig, ze moest je koesteren , ze moest je kammen. Je leefde weer op, je sliep van de weeromstu

Mijnpetteboven.nl

Afbeelding
Gek word ik ervan. Mijnnuon.nl MijnING.nl MijnZiggo.nl MijnNS.nl en ik vergeet er vast nog een paar. Ik werk zelf al aardig wat jaren in de communicatieve wereld, en meer specifiek in de datakant ervan. Derhalve weet ik vrij veel van bestandenbeheer en klantenbeheer in het bijzonder. Ik moet dan ook duidelijk maken dat ik het volgende beschrijf vanuit mijn gevoel als klant. Want dat ben ik natuurlijk zelf ook. In ieder geval bij die bovenstaande firma's, maar ik weet dat ik nog in minimaal 1000 andere adresbestanden sta. Ga uzelf maar eens na: nog los van uw energieleverancier, uw bank, uw zorgboer, uw internetprovider en/of kabelboer, uw mobiliteitsleverancier, uw belastingdienst en uw gemeente staat u ook nog eens in de bestanden van bedrijven die u zelf kiest. Waarmee ik zeggen wil: voor een aantal diensten zijn wij verplicht een keuze te maken omdat leven zonder energie, zorgverzekering, bankrekening, internet of vervoer niet alleen zowat onmogelij

Nee-venement

Afbeelding
Met de jaren word je er beter in. Je vreest niet meer dat je mensen tegen de schenen schopt als je "Nee" zegt. Geloof me: ondanks mijn sporadisch ferme taal ben ik een weekhart die er veel over nadenkt wat anderen van hem vinden of verwachten. Moet ik blijven presteren, moet ik continue acte de présence geven? Ik leer het steeds beter. Niet meer alle drie de weekendavonden volproppen met feestelijkheden. Is de start van het weekend ronkend, dan is een van de andere dagen voor rust en contemplatie. Of gewoon allebei. Gisteren liet ik daardoor een unieke kans op een huiskamerconcert lopen, omdat ik wist dat ik anders al weer te snel in de rol van evenementen-stapelaar zou gaan spelen. Nog maar net thuis van een avond-en-nacht festivallen zou ik direct weer doorgaan naar het volgende. En waarschijnlijk met de meute meegegaan naar het concert dat na afloop elders in de stad werd gegeven. Ik weet nu dat het me niet kwalijk wordt genomen dat ik deze liet passeren Ik lee

One April Fool

Afbeelding
Eigenlijk begon het al op 31 maart. Een woest feestje met dansuurtjes tot diep in de nacht. Ton & Henriette waren - met mij- de volhouders. Zoals toen vaker gebeurde, bleef ik hangen waardoor de slaapstadia nog slechter bereikt werden dan ze door dat feestje al waren. Maar toch, maar toch: de volgende morgen op tijd eruit om brik en brak te verenigen. De bus stond klaar, alle toenmalige vaste bezoekers stapten in voor een ritje naar Amsterdam. De Heineken-brouwerij! We moesten van Cees en Nico maar eens weten waar ons geld naar toe ging. In straf tempo volgden we de rondleiding, daarna vingen we pas het echte feest aan: de proeverij. Cees Ruiter en Jules Otto hieven de klassieker "Oh Susannah" aan en vele handen landen op de lange tafels. Een kabaal van jewelste. De andere aanwezige groep, door Cees vredelievend het "COC Veenendaal" genoemd, werd overbluft en viel nog stiller dan stil. De proeverij werd een slemperij  ,waarna zich een ware diaspora ont

Heuristiek

Afbeelding
Dat je door een jongere generatie overvleugeld raakt, dat is een onvermijdelijk gegeven. Dat zulks binnen je gezin gebeurt, is iets wat je aanvankelijk alleen maar kunt hopen om vervolgens - als het gebeurt- met gepaste trots aan je kinderen de dankbaarheid te tonen. Heuristiek : de kunst, de wetenschap, de leer van het vinden.  Na een paar maanden werken met omwegen, handmatige oplossingen en ook met onmogelijkheden werd het omgaan met mijn oude laptopje me langzamerhand te lastig. Ergens in de wizardjes van de update van mijn mailprogramma of mijn browser had ik vergeten een vinkje uit te klikken en ik had een verzameling malware op de laptop staan die me het gebruik bijkans onmogelijk maakte. Toen mijn dochter dat gisteren ontwaarde , greep ze in. Ik wilde haar iets tonen op een website en paste mijn sinds kort gebruikelijke omwegen toe. De dansende adverntentietjes om de gezochte materie heen irriteerden haar. Mij ook, maar ik had m.i. alles gedaan wat ik kon. Configurati

Leef-tijd

Afbeelding
Het blijft een bijzonder gegeven: leeftijd. In het eerste deel van je leven kan ie je niet hard genoeg oplopen omdat je heel graag grote dingen wilt doen maar nog lang niet mag. Op mijn 18e rende ik het dorp uit om me storten op mijn vele levens: dat van arbeider, dat van muziekfreak, dat van kroegtijger, dat van versierder, dat van filmliefhebber, dat van cultuurvreter, dat van bescheiden steden & landen-reiziger. Wat je doet, moet je ten volle doen en zo ging ik er ook in: niets te klagen heb ik over wat ik heb gezien, gedaan en meegemaakt. naast de verdrietige kant (ik overleefde inmiddels veel te vroeg ontvallenen, een mens kan niet zonder zwarte en zware kanten) waren en zijn er vele hoogte- en lichtpunten. Inmiddels ben ik het middelbare bijna voorbij. De playboy is tot rust gekomen, zit senang als getrouwde man en vader op zijn plek. Strammer, dikker, maar ook wel wat wijzer. En dan komt het: die leeftijd. Voel mezelf nu precies op een scheidslijn zitten: dat ik aan

Antonius van Padua

Afbeelding
Terwijl we langs de pracht en praal van de kathedraal van Estrella liepen, vertelde ik mijn vrouw het verhaal. Over hoe mijn moeder regelmatig de hier afgebeelde heilige aanriep. Antonius van Padua, (die weliswaar in Padua in het klooster overleed maar die gewoon van Lissabon kwam) is de beschermheilige van de verloren voorwerpen. Zo af en toe prevelde mijn moeder- doorgaans in ijdele hoop- : "Heilige Antonius, goede vrind, help dat ik mijn ..... vind". Op de puntjes diende dan het op dat moment vermiste voorwerp genoemd te worden. Antonius zou helpen zoeken en verdomd, soms lukte het mijn moeder ook. Of dat nu door het gebed kwam, zullen we nooit weten. Het kan dan ook geen toeval zijn dat Antonius mijn middelste doopnaam is en dat  ik op dit moment sterk de neiging heb om hetzelfde regeltje op te zeggen: ik ben al een aantal dagen ontdaan van het verlies van mijn fotocamera. In een haastig moment achtergelaten in de taxi, vlak voor het uitstappen bij terminal

Stuurloos

Afbeelding
Ongeregeld, dat waren we. Ontregeld, dat ook.  Het weekend was zwaar geweest. Met een grote groep een paar dagen pimpelen, nachtbraken en bandjes kijken. In ons jargon: met de bus naar Torhout. Vanuit de kroeg regelden we dat: tickets, plek in de bus, consumpties verstrekt door de kroegeigenaar, André en ik zetten een cryptogram in elkaar voor de heenreis. Degene die deze het eerste ingevuld inleverde, kreeg het cassettebandje dat ik gefabriceerd had met muziek van de acts van dat jaar. Zo deden we dat al jaren. Ook dit jaar -ik ben kwijt welke precies maar het moet tussen 1991 en 1993 liggen- deden we het zo. Onze vaste chauffeur Henk had ons weer fris naast de camping afgeleverd en haalde ons, allemaal iets minder fris, daar ook weer op. En toen gebeurde het. We reden nog in België , toen de bus het begaf. Langs de snelweg hebben we zo'n drie uur doorgebracht, wachtend op redding. Elke auto werd aangehouden. Op hun vraag of ze konden helpen, kregen ze de wedervraag: &

The Love Coach

Afbeelding
De schrik slaat sommigen om het hart. Direct vragen over de liefde, nee sterker nog, over je liefde. Hoe daarmee om te gaan? Doe je het speels of doe je het onomwonden?  Gisteren omringden wij ons met liefde. Dat doen we vaker: met vrienden aan een restauranttafel "de leven" bespreken. Lachen, klinken, intense gesprekken, fijn eten. Het kan nooit op.  De datum van gisteren nodigde uit. 14 februari is een vol liefdesuitingen geplaveide weg en ook wij bewandelden die gister. Bij binnenkomst kregen we elk een formulier uitgereikt dat we naar eer en geweten moesten invullen. De kleur ogen van je liefdespartner invullen, dat lukt de meesten nog wel. Lievelingseten ook, maar dan: waar kun je haar/hem voor wakker maken? Hoe vult zij/hij een ideale avond met jou in? Hoever gaat zij/hij om met jou de romantiek te delen? Hoe reageer jij op flirterige aandacht voor haar/hem als die aandacht niet van jou komt?  We kregen deze gewetensvragen over ons heen, gesteld door the

Kantelen

Afbeelding
Ik heb nooit helemaal op één lijn gezeten met de heersende mening. Altijd heb ik gewantrouwd, altijd ben ik een klein beetje afgeweken. Nooit uitgaan van de haakse hoek, er is altijd een helling.  Menigmaal is geprobeerd me van die helling af te duwen, menigmaal is ook geprobeerd me omhoog te trekken naar de veilige kant. Maar steeds zak ik terug. Bewust of onbewust. Omdat het prettiger is niet met zijn allen aan de ene kant van het dek te staan. Omdat het vele malen interessanter is te verkeren tussen mensen die óók afwijken. Omdat vele curieuze gedachten samen ook weer een indicatie vormen.  Of het nu gaat om Griekenland en de economie, of het nu gaat om westers versus MiddenOosters, of het nu gaat om strikte regelgeving versus gedooggedrag, of het nu gaat om punk versus mainstream:. als een magneet word ik steeds afgestoten van het gemiddelde. Dwars. Eigengereid. Tegendraads.Blind. Maar ook: Gedurfd. Bereid. Gemotiveerd. Zelfstandig. Of ik meehelp de maatschappij ten go

Kruis-punt

Afbeelding
Zelf heb ik reeds lang geleden op dat kruispunt gestaan: laat ik het beslommeren, word ik actief of neem ik er juist afstand van? Ik besloot er afstand van te nemen: ik liet de religieuze vermelding uit mijn burgerlijkestand-dossier verwijderen. Ik ben officieel a-religieus. Lang was ik ook anti-religieus, nog steeds kan ik er niet de handen voor op elkaar krijgen, nog steeds zie ik meer wanklanken dan hoopvolle geluiden, maar ik ben in mijn leven wel zover gekomen dat ik iedereen zijn eigen beleving gun. Als jij vijf keer per dag, een keer per week of alleen met kerstmis even religieus wilt zijn, doe dat dan maar "red mij niet" . Probeer niet mij te overtuigen van het nut van je belangrijkste boek. Gisteren schreef ik in reactie op de gruwelijke moorden dat de daders zullen moeten accepteren dat hun boek van toen is ingehaald door de tijd. De 20e en 21eeuw hebben de wereld dermate veranderd dat hun toenmalige wetten niet meer op de maatschappij van toepassing kunn