Antonius van Padua

Terwijl we langs de pracht en praal van de kathedraal van Estrella liepen, vertelde ik mijn vrouw het verhaal. Over hoe mijn moeder regelmatig de hier afgebeelde heilige aanriep. Antonius van Padua, (die weliswaar in Padua in het klooster overleed maar die gewoon van Lissabon kwam) is de beschermheilige van de verloren voorwerpen. Zo af en toe prevelde mijn moeder- doorgaans in ijdele hoop- :

"Heilige Antonius,

goede vrind,

help dat ik mijn ..... vind".

Op de puntjes diende dan het op dat moment vermiste voorwerp genoemd te worden. Antonius zou helpen zoeken en verdomd, soms lukte het mijn moeder ook. Of dat nu door het gebed kwam, zullen we nooit weten.

Het kan dan ook geen toeval zijn dat Antonius mijn middelste doopnaam is en dat  ik op dit moment sterk de neiging heb om hetzelfde regeltje op te zeggen: ik ben al een aantal dagen ontdaan van het verlies van mijn fotocamera.
In een haastig moment achtergelaten in de taxi, vlak voor het uitstappen bij terminal 2 van Lissabon Airport. Kwam het door het sms-je dat ik net voor aankomst vanuit de ons achtervolgende taxi binnenkreeg en beantwoordde (we moeten naar terminal 2!), kwam het doordat ik bij aankomst als eerste de portemonnee trok om de chauffeur te betalen? Kwam het door het prettige gesprek en de dientengevolge hartelijke afscheidsgroet die ik de chauffeur gaf? Ik kan het niet meer achterhalen maar feit is dat ik een voor mijn doen zeer ongebruikelijk ding heb gedaan: ik heb niet goed opgelet, ik heb niet gecontroleerd en ik heb niet verzameld tot ik de spullen compleet had.
Heel veel reisde ik in groepen, heel vaak neem ik verantwoordelijkheid en heel vaak speel ik extra toezichthoudertje op dit soort zaken: "is iedereen er? is alles mee? Zijn de kamers/auto's/fietstassen etcetera leeg?". Daar ben ik blijkbaar eenmalig vanaf geweken en ik kan mezelf wel voor de kop slaan.
Wie mij kent, weet dat ik fotografie beschouw als een fanatieke hobby, dat ik die gepassioneerd beleef en dat ik bereid ben in rare hoekjes en bochten gewrongen te staan voor het ideale plaatje. Zo ook afgelopen reisje. Alles voor noppes: ik ben het leeuwendeel van die prachtige lichtval in het klooster kwijt, van die bijzondere beelden in die rare tuin, van die uitzichten vanaf het dak van de stad. Kwijt, allemaal kwijt. Ik heb nog wel wat van de telefoooncamera en mijn vrouw heeft ook een fijne set foto's gemaakt, maar juist mijn eigen invalshoek op deze reis kan ik nooit meer reproduceren.
Ik baal, ik baal als een megaformaat stekker, ik ben het verhaal wel 1000 keer afgelopen in mijn hoofd. Ik had zoveel dingen anders kunnen doen , moeten doen. Dan was het allemaal niet gebeurd.
Maar het is zo gegaan en ik moet uit die put.