Leef-tijd
Het blijft een bijzonder gegeven: leeftijd.
In het eerste deel van je leven kan ie je niet hard genoeg oplopen omdat je heel graag grote dingen wilt doen maar nog lang niet mag.
Op mijn 18e rende ik het dorp uit om me storten op mijn vele levens: dat van arbeider, dat van muziekfreak, dat van kroegtijger, dat van versierder, dat van filmliefhebber, dat van cultuurvreter, dat van bescheiden steden & landen-reiziger.
Wat je doet, moet je ten volle doen en zo ging ik er ook in: niets te klagen heb ik over wat ik heb gezien, gedaan en meegemaakt. naast de verdrietige kant (ik overleefde inmiddels veel te vroeg ontvallenen, een mens kan niet zonder zwarte en zware kanten) waren en zijn er vele hoogte- en lichtpunten.
Inmiddels ben ik het middelbare bijna voorbij. De playboy is tot rust gekomen, zit senang als getrouwde man en vader op zijn plek. Strammer, dikker, maar ook wel wat wijzer. En dan komt het: die leeftijd. Voel mezelf nu precies op een scheidslijn zitten: dat ik aan de ene kant wel net iets ouder zou willen zijn om echt niet meer zoveel te hoeven. Maar ook dat ik nog wel 15 jaar jonger zou willen zijn om nog een keer het roer totaal om te gooien, om de arbeidsmarkt nog eens te verkennen of om eens een heel andere hoek van mijn karakter en mijn energie te gaan verkennen.
Geen van beiden zal gaan lukken, ik moet onder ogen zien dat ik stuck zit, between a rock and a hard place. Het is "dag jeugd" maar gelukkig nog lang geen "hallo ouderdom". Zoals altijd ligt in het midden de waarheid.
Reacties
Een reactie posten