Meertje van der Velden

Meertje toch.
Ik was wel eens jaloers op je. Iedereen weet dat Anneke heel veel liefde heeft te geven, maar er ging wel een ongelooflijk groot deel daarvan naar jou. Jij hebt haar bijgestaan in haar zwaarste tijden, je bleef bij haar toen ze plots een ommezwaai maakte in haar leven en je besloot haar te bewaken tegen die nieuwe, die rare man die veel te groot en te lomp voor je was.
Met een grote boog om hem heen, sprintend en springend als ie in de buurt kwam. Je wist: als hij weg is, komt mijn tijd weer. Dan ga ik lekker met het baasje naar boven: dan slapen we wat, dan kroelen we wat.
Je verloor je broer en werd nog belangrijker voor Anneke. "Het is mijn kind", zo sprak ze altijd liefdevol over je.
Vorig jaar overwon je de strijd tegen kanker. Het kostte je je staart, het kostte je je strijdvaardigheid maar je bleef. Je bleef om bij je vrouwtje te staan. Ze had je immers nodig, ze moest je koesteren , ze moest je kammen. Je leefde weer op, je sliep van de weeromstuit zelfs af en toe op mijn plek.
De laatste weken ging het hard. Je sprong zelfs niet meer opzij voor die grommende blazende machine die elke keer hier de vloer schoonzuigde. Het was allemaal best, we moesten je wat meer met rust laten.
Vanmorgen maakte je nog een tuinwandeling en je keek me aan alsof je zeggen wou: ga jij het de baas vertellen? Het is nu wel eens tijd dat ze me nog even goed komt aanhalen.
De meiden kwamen langs, je gunde ze allemaal nog even een blik op je keizerlijk verpozen in je mandje bij de kachel.
Vanavond gaf je het op, het ging niet meer. We nemen afscheid van een brompot, van een strijder, van een intense vriend van Anneke, maar ook van mij. Want stiekem wist je best wel dat ik altijd voor je zorgde, dat ik je eten gaf en je vrij baan gaf om het hart van mijn vrouw in te pikken. We wensen je rust, morgen leggen we je naast je broer.

Meertje van der Velden 21.03.1998- 10.05.2015