One April Fool

Eigenlijk begon het al op 31 maart. Een woest feestje met dansuurtjes tot diep in de nacht. Ton & Henriette waren - met mij- de volhouders.
Zoals toen vaker gebeurde, bleef ik hangen waardoor de slaapstadia nog slechter bereikt werden dan ze door dat feestje al waren.

Maar toch, maar toch: de volgende morgen op tijd eruit om brik en brak te verenigen. De bus stond klaar, alle toenmalige vaste bezoekers stapten in voor een ritje naar Amsterdam. De Heineken-brouwerij! We moesten van Cees en Nico maar eens weten waar ons geld naar toe ging.
In straf tempo volgden we de rondleiding, daarna vingen we pas het echte feest aan: de proeverij.
Cees Ruiter en Jules Otto hieven de klassieker "Oh Susannah" aan en vele handen landen op de lange tafels. Een kabaal van jewelste. De andere aanwezige groep, door Cees vredelievend het "COC Veenendaal" genoemd, werd overbluft en viel nog stiller dan stil.
De proeverij werd een slemperij  ,waarna zich een ware diaspora ontwikkelde: overal in de stad viel Swaf-volk te ontwaren in willekeurige kennelijke staten.
Ik belandde met een clubje op het Rembrandtsplein, in het Hof van Holland. We zouden eten, het werd opnieuw drinken. Hoe ik 2,5 later op het Leidseplein belandde met twee bekkens in mn handen is me een raadsel, wel weet ik dat het een klinkend einde van de officiële openingsdag van Swaf betekende.

30 jaar geleden is dat vandaag. Ik ga er vanavond een borreltje met Nico op drinken, weet ook zeker dat er nog een paar "van toen" rondlopen. Gelukkug weet ik ook dat die
garde inmiddels al lang en breed aangevuld is met mensen bij wie het Swaf- gevoel een thuis krijgt. Inmiddels tik ik de 33 aan bij de bezoekjaren in het fijnste cafeetje van NoordHolland,
ik hoop dat ik er ooit 50 ga halen.