Nee-venement

Met de jaren word je er beter in. Je vreest niet meer dat je mensen tegen de schenen schopt als je "Nee" zegt. Geloof me: ondanks mijn sporadisch ferme taal ben ik een weekhart die er veel over nadenkt wat anderen van hem vinden of verwachten. Moet ik blijven presteren, moet ik continue acte de présence geven?

Ik leer het steeds beter. Niet meer alle drie de weekendavonden volproppen met feestelijkheden. Is de start van het weekend ronkend, dan is een van de andere dagen voor rust en contemplatie. Of gewoon allebei.

Gisteren liet ik daardoor een unieke kans op een huiskamerconcert lopen, omdat ik wist dat ik anders al weer te snel in de rol van evenementen-stapelaar zou gaan spelen. Nog maar net thuis van een avond-en-nacht festivallen zou ik direct weer doorgaan naar het volgende. En waarschijnlijk met de meute meegegaan naar het concert dat na afloop elders in de stad werd gegeven. Ik weet nu dat het me niet kwalijk wordt genomen dat ik deze liet passeren

Ik leer. Ik doseer. Met de tegenwoordige technieken vliegen de uitnodigingen je om de oren. Steeds beter begrijp ik mezelf in wat er past bij mijn gemoed van die dag, van dat moment zelfs wellicht. Zou het dan toch? Zou ik de kunst des levens dan toch allemaal eens gaan inzien?
De agenda van vandaag staat leeg. Ik mag m zelf invullen. En dat vooruitzicht is onverwacht fijn, na zoveel jaren stapelen.