Eeuwig gedeeld door acht

26 december 2002.
Net terug van een paar uurtjes radiomaken met de grappigste man van Hoorn (Cornelis Putemmer dus) belandde ik op deze lange kerstavond in de kroeg. Ik was al een aantal maanden alleen, papieren getekend en alles, maar de hele zwik woonde nog wel bij mij in huis. Tot 2 weken voor kerst ongeveer. Het solitaire leven stond vast. Het zou een lange avond worden, dat wist ik. Maar dat ie zo leuk zou eindigen en dat ie mijn leven voorgoed zou veranderen, dat wist ik toen nog niet.

Met een toenmalig vriendje aan de bar, het zal als altijd wel over muziek en politiek gegaan zijn, maar door de omstandigheden ging het ditmaal ook een keertje over vrouwen. Over bekomst hebben en het mooi een tijdje voor jezelf uitzoeken. De woorden waren nog niet bestorven of de kaarten bleken anders geschud.
Wij bleven de hele avond op hetzelfde plekkie, maar de overige bezoekers schikten in de nachtelijke uurtjes enigszins in. Waardoor ik plots naast dat bloedmooie meisje zat dat ik al die jaren door Swaf en Troll had zien schuifelen. Dat zo mooi in een hoekje zat te observeren, dat zo gepassioneerd kon praten over dieren, over randfiguren en over het bieden van hulp aan wie dat nodig had.
Met dat meisje raakte ik in gesprek. Nee, dat zeg ik niet goed. Tegen dat meisje zei ik een zin die voor mij de allerbest renderende zin van mijn leven is geworden. Ze antwoordde bevestigend en begon daarmee de sneeuwbal samen te stellen die haar leven vanaf dat moment voor de eeuwigheid aan de mijne koppelde.
We werden -aarzelend, pratend, overwegend - een koppel. We werden - overdonderend en overtuigd- man en vrouw. We werden een eenheid.
Lieve lieve Anneke, vandaag een eeuw gedeeld door 8. Ik acht je meters hoog, ik acht je eeuwig. Ik acht je de mijne en ik ben je dankbaar voor het brengen van licht in mijn leven. You rock!