De rijkste man op aarde

 Nee, dit gaat niet over wie jullie denken dat het gaat. Dit gaat over mijzelf. 

Sinds afgelopen weekend voel ik mij de rijkste man op aarde. Zelden in mijn leven heb ik een dag meegemaakt als zaterdag jongstleden. Zelden heb ik - al pratende - zo vele tranen uit mijn ooghoeken moeten wegpinken. Tranen van blijdschap, tranen van emotie. Het was een reis in een tijdmachine, een reis waaruit ik boordevol blije gedachten van terugkeerde. Hoe dan?

Iets over tweeën stapte ik het huis van mijn dochter binnen. Ze vierde alvast haar verjaardag, maar het zou geen verjaardag worden als alle anderen. Zij woont daar met haar vriend en zijn kinderen, die laatste had ik nog niet langer dan drie minuten gezien. Vol trots keek ik hoe zij niet alleen een feestje managede, maar hoe ze tegelijkertijd vol liefde met de kinderen sprak, hoe ze haar prachtige warmte over iedereen om haar heen wist te verdelen. Een trotse pap, dat was ik. Naast de dame en heer des huizes waren namelijk ook mijn andere dochters aanwezig, beiden mét partner. Zat ik daar toch even met een schat aan aangewaaide weelde om me heen. 

Ik herkende veel leden van de vriendenclub van de dames: velen zijn ooit al eens bij me thuis geweest, velen ontmoette ik toen ik op andere feestelijke gelegenheden door mijn dochters aan ze werd voorgesteld. Een blij weerzien was dat, 

Naast mijn jongste dochter zat haar oma, mijn vroegere schoonmoeder. Ook die zat trots om zich heen te kijken, ook zij voelde de weelde. Iets later kwam haar dochter - zijnde mijn ex en de moeder van de meiden- binnen met haar partner, ook zij schoven hun stoel aan om dezelfde tafel. De tijd heeft ons milder gemaakt, we kunnen prima met elkaar in gesprek, we blikken daarbij vooruit en niet terug.

Als bovenstaande jullie al niet aan het duizelen brengt, zal ik daar nu nog een schepje bovenop doen. Ik arriveerde namelijk op het feestje in bijzonder prachtig gezelschap. Ik kwam de kamer binnenstappen in het gezelschap van een knappe man van bijna 39 jaar oud, de man die mijn zoon is. De man die Ian heet en die ik zo lang in mijn leven heb moeten missen. De laatst keer dat ik hem kon omhelzen, was 21 jaar geleden. Daar gingen destijds al weer 14 jaar aan contactloze dagen aan vooraf. Iets meer dan een jaar geleden raakte ik weer in contact met hem, nadat mijn dochters hem digitaal hadden gevonden en vervolgens contact met hem hadden gezocht. Zij - nieuwsgierig naar hun broer - spraken meermaals met hem af en polsten ondertussen aan beide kanten de wil om hem en mij in contact te brengen. Dat werkte, al was het eerst digitaal. We begonnen elkaar te volgen, we berichtten elkaar en startten vervolgens een frequent app-contact op. Uiteindelijk leidde dat gisteren tot de eerste hernieuwde ontmoeting. We hadden een heerlijk 1-op-1 contact bij mij thuis, (beiden op zoek naar herkenning: doe ik zoals hij doet, wat heb ik van hem en wat heeft hij van mij?) voordat we naar dochter L. reden. Daar wachtten me namelijk de volgende veelbelovende ontmoetingen: ik sprak zijn vrouw en - met de nodige voorzichtige afstand - ik sprak zijn zoon. Een energieke jongeman van 8 jaar die af en aan het springkussen beklom, maar die ook met enige regelmaat bij zijn ouders kwam om te drinken en te snoepen. Daarbij hield hij af en toe een schuin oog in mijn richting, want hij besefte donders goed dat die grijze man aan de andere kant van de tafel zijn opa is. 

Het was een dag vol veelbelovende ontmoetingen, we praatten honderduit en waren desondanks voorzichtig met elkaar. We waren aan het verkennen, we genoten van het vooruitzicht dat we in de toekomst die gesprekken en contacten kunnen verdiepen en vermenigvuldigen. Het gapende gat is gedicht, voorzichtig betreden we de verse grond. Het gaat mooi zijn, 

Last but loveliest: wat ben ik een mazzelaar met mijn vrouw aan mijn zijde. Ze is ondersteunend, ze denkt mee, ze leest mijn gevoel. Door de ruimte die ik van haar krijg, door de interesse die zij oprecht heeft in niet alleen maar heden, maar zeer zeker ook mijn verleden, door dat alles weet ik dat wij prachtige tijden tegemoet gaan waarin we de scheepsladingen liefde onder de vele ons zo beminden gaan verdelen.
Ik ben de rijkste man op aarde, niemand krijgt zoveel kansen op geluk aangeboden als ik. Ik ga ze grijpen. 

Noot: deze foto etaleert mijn rijkdom. Maar dus nog lang niet alle: oudste dochter ontbreekt, alle partners van de kinderen ontbreken. En inderdaad, de jongste jongeman ontbreekt hier ook nog. U ziet het: ik spaar voor weelde!