Leven langs de lijn

Leven langs de zijlijn, het is een zware opdracht. Maar er zit niets anders op. Het is inschikken, passen, opzij stappen en laten voorbij gaan. Mij helpt het dan altijd om gewoon de gedachten van me af te schrijven. 

12 maart, die datum staat in het geheugen gegrift. BAM: kantoor dicht, stations ontoegankelijk. En nog veel meer. Voor iemand die al 40 jaar forenst, iemand die in zijn vrije tijd zoveel mogelijk tijd doorbrengt in film- en concertzalen en in (muziek)café's , voor iemand met een grote reislust, voor zo iemand is een plotse pas op de plaats een harde dobber. De dynamiek van het leven past me als een jas en daar een grote hoeveelheid palen en net zoveel perken aan te stellen is geen misselijke opdracht. 

Maar het gaat. Een thuiskantoor werd ingericht en inmiddels weet ik al niet beter dan dat ik om 7.55 uur het nieuws afzet en de reis naar kantoor maak. Om 7.57 uur snort de laptop , om 8 uur heb ik doorgaans het eerste dagprogramma al opgepakt. Fan van vergaderen ben ik nooit geweest, de digitale variant ervan kan me zelfs nog minder bekoren, maar het gaat. Het gaat. Gelukkig heb ik grotendeels een "stand alone" functie en behoud ik daarin een deel van mijn noodzakelijke vrijheid. Heb zelfs in afzondering een aantal prachtige analyses en rapportages kunnen ontwikkelen, isolement levert dus ook een en ander op. In het interbellum tussen de twee corona-golven ben ik 5 hele keren met de trein op en neer geweest en heb ik zowaar nog een klein stukje Amsterdam en het reallife-kantoor gezien. 



Want dat is een forse keerzijde van het geheel: ik kom de stad niet meer uit. De verlichte maanden brachten me nog naar Vlissingen, Haarlem, Amsterdam, Wognum en Spanbroek maar dat was het dan ook. De boel ging dichter en dichter. Ik kom alleen nog buiten Hoorn op de zaterdagochtendwandelingen, een ritueel dat ik op heb gezet om in de weekendvroegte mijn hoofd en mijn voeten een beetje ruimte en wind te geven. 10 tot 12 km loop ik dan, langs diverse routes waardoor ik de ene keer in Scharwoude beland, de andere keer in Berkhout en Bobeldijk , in Zwaag, Blokker en Westwoud of lekker langs de dijk om Schellinkhout heen. Dat doet de geest goed: weer of geen weer , gewoon de wandelschoenen aan en gaan. Immer voldaan weer thuis, dat werk. 

Mijn sociale netwerk lijdt zwaar onder corona, maar met een beetje precisie kun je toch binnen de bubbel een en ander aan contacten onderhouden. Beurtelings vertonen die 3 geweldige dochters zich aan de voordeur, met 1 bevriend stel zitten we één keer per maand om en om bij elkaar aan tafel, heb nog met enkele anderen het genoegen van een borreltafel mogen genieten en om de week bezoeken we mijn schoonouders. Voorzichtigheid alom, maar het is hoe dan ook goed om echte mensenstemmen te horen, om non-verbale signalen te herkennen en - ook waar- om af en toe een glas te heffen. 

Makkelijk is anders , mensen, maar ik ben bang dat het nog even gaat duren. Film op de bank is minder leuk dan film op doek. Muziek vanaf de draaitafel of de laptop is minder leuk dan vanaf een podium. Een biertje aan de keukentafel is minder leuk dan een biertje aan de bar. Maar toch: het kán allemaal nog, het scheert langs de randen maar vooralsnog zijn we nog ongeschonden. Zo dan maar...