Een zes en een nul
tussen 0 en 59 
tussen 10 en 59
Er was een tijd dat ik zestig heel erg oud vond. Nog even los van het feit dat ik dacht het zelf nooit te gaan halen (daarvoor leefde ik voor mijn gevoel te onstuimig) , zestig, dat waren je ooms en tantes, dat waren je buren en die mensen van de winkel. Nu heb ik broers en vrienden in de zestig, nu zie ik het overal om me heen: zestig, dat word je gewoon. En sterker nog: er komt nog veel meer: mijn zussen en zwager doen al een tijdje iets met een 7, mijn schoonouders slaan zich er ook doorheen en over een paar jaar beginnen mijn broers (oudste nu 67) ook die getallenreeks op te slokken. Maar ik? Ik 60? Wat kan ik dáár nou mee?
tussen 20 en 59 
De vorige drempeltjes nam ik tamelijk onbezonnen: bij tien was ik nog de aanstaande nerd met belachelijk hoge cijfers, die het allemaal maar leek te komen aanwaaien. Bij 20 was ik mijn beide ouders al verloren en begon voor mij het wildste decennium van alle. Bij 30 begon ik het met een groots vriendenfeest in een afgehuurde kerk voor een avond vol met bandjes en biertjes en transformeerde ik halverwege die jaren tot huisvader. Bij 40 werd dat al wat rustiger en vierde ik het thuis met vrienden en familie en vooral: met de kinderen. Diezelfde kinderen namen bij 50 het initiatief: zelf hoefde ik niet zo nodig bejubeld te worden maar ze regelden met mijn vrouw toch een klein en fijn avondje. En nu, bij 60, nu kan er niets: had een feestje in gedachten, aanvankelijk in een zaaltje met een dj maar dat sloeg de laatste tijd om in een tuinfeestje alhier. Ik zou wel willen, maar het mag niet. Zeer gelimiteerde visite morgen, het is wat het is. 
tussen 30 en 59 
Waarom vind ik 60 nu zo anders dan al die andere stapjes? Al 42 jaar ben ik aan het werk, al net zo lang ben ik stapper en uitgaander. Ik heb vrienden alom, in alle leeftijdscategorieën ook, ben nog steeds gretig op mijn hobby's. Maar er is ook het besef dat mijn ouders en mijn broer beiden niet verder reikten dan die 6 in hun leeftijd, er is de wetenschap dat ik me nu toch ook ga voorbereiden op een arbeidsloos bestaan. Ook merk ik dat het heilig moeten er door een ruim jaar eenzame opsluiting wel van af is: ik verwacht in de toekomst minder hard te gaan lopen voor het nieuwe bandje, voor de eerste roulatieweek van die nieuwe film, voor activisme en betrokkenheid ook. Langzaam, heel langzaam, komt er het besef dat het allemaal wel een tandje rustiger kan. Niet dat ik me thuis ga opsluiten, maar ik ga mijn agenda voortaan wat minder op elkaar persen. Want dat mag als je 60 bent. 60 verandert niet alles maar wel veel, voor mij althans.
tussen 40 en 59 
Ik besef in een revolutionaire tijd te zijn geboren: rond mijn wiegje hing nog de bedompte geur van katholieke en armoedige jaren 50 en 60, in de jaren 70 gingen de luiken al open: mijn generatie kreeg al oneindig veel meer mogelijkheden dan die ervoor. Uitgaan, reizen, een koophuis, een leven in keurig-gemiddelde welstand : het kwam ons meer aanwaaien dan onze immer ploeterende en elk dubbeltje omdraaiende ouders. Ik ben te kwistig met mijn middelen omgegaan, maar heb blijkbaar nog steeds veel over. Die rijkdom (in welk opzicht dan ook), daar ben ik me van bewust. En daar ga ik het komende decennium dan ook veel bewuster van genieten. Stil en anoniem zal ik niet snel worden, maar ik mag wel iets verder van de frontlinie vandaan.
Wat een mooi verhaal kerel. In zijn eenvoud en lengte. Eergisteren was ik bij mijn broer de Kunstschilder. Hij vertelde over het gevoel van kleur en compositie, iets waar je niet aan denkt maar alleen voelt. Ik voel dat ook bij jouw tekst.
BeantwoordenVerwijderenWat kan jij toch heerlijk/ mooi schrijven. Een genot om te lezen! En gefeliciteerd met je 60ste verjaardag!
BeantwoordenVerwijderen