Andere schoenen

Ik weet niet of u me gemist heeft, maar mijn afwezigheid hier heeft iets opgeleverd. Natuurlijk weet ik van mezelf ook wel dat ik meningzegger ben, dat ik me graag in discussies meng omdat ik denk dat mijn bijdrage er toe doet en omdat ik misschien kan helpen mensen de boel van een andere kant te laten bekijken. Daardoor heb ik al aardig wat actiegroepen en ideeele activiteiten achter de rug.

Langzaam, heel langzaam, begin ik te veranderen. Langzaam aan sta ik anders in mijn schoenen. Nog niet omgekeerd: helemaal afstand nemen van wat de wereld bezighoudt, kan ik nog niet maar ik zie wel meer ruimte ontstaan. En dat heeft een reden.
Voor mijn gevoel zijn we in oorlog. Een media-oorlog vooral. Met een enorme kracht stortten de vaderlandse (maar ook internationale) media zich op de gunst van de kijker, de lezer en de socialmedia-gebruiker. Het summum vond ik daarin het j.l. april gehouden referendum over het associatieverdrag. Moedwillig werd er een wig gedreven tussen pro- en anti-Europa, moedwillig werden alle angstscenario's erbij gehaald om maar te beweren dat " Wij Nederlanders"  nu moeten opstaan omdat het anders te laat is. Dat men daarbij geregeld in eigen voet schiet, doet er niet toe: er zal en moet recht worden gedaan aan de effecten van hun gedrag. Telegraaf, Geenstijl, maar ook Nieuwsuur en Pauw: we hebben ze stuk voor stuk kunnen betrappen op dubbelhartig gedrag.
Voorbeelden?
Er wordt geroepen dat men bezig is te strijden voor meer democratie, maar ondertussen vergeet men dat juist dat associatieverdrag een gevolg is van de getrapte democratie die we constitutioneel hebben vastgelegd. Dat 28 landen dat verdrag al hadden geratificeerd en dat er nu een klein clubje in 1 van die landen begint te trappen en te slaan. Democratie betekent JUIST niet dat je alles zelf kunt beslissen, democratie betekent dat je dat bij acclamatie van de meerderheid of van bepaalde percentages doet.
Nog een voorbeeld: de meest gruwelijke opmerkingen worden geapprecieerd omdat ze vallen onder "vrijheid van meningsuiting" . En die willen we zo graag: je mag alles zeggen. Dat gaat goed, zolang het om de eigen mening gaat. We kunnen onwelgevallige meningen namelijk niet aan. De nu ontstane discussie over de mogelijk salafistische school die men in Rotterdam zou willen gaan stichten, toont het allemaal aan. Exact langs de lijnen van de door ons opgestelde wettelijke vrijheden (meningsuiting, religie, onderwijs) , maar wel in strijd met ons huidige anti-islam gevoel. We vinden dus echt de ene religie beter dan de andere. Dat is geen vrijheid. We vinden dus echt de ene mening belangrijker dan de andere. Dat is geen vrijheid.

Ik zie het allemaal met lede ogen aan, omdat ik weet hoe manipulerend genoemde media zich ook weer in dit verhaal zullen opstellen: er is dreiging, er is ophef, ons poldertje is in gevaar en dergelijke.
Ik zie het met lede ogen aan maar besef dat ik deze storm moet laten uitwoeden. Ik ben niet sterk genoeg om dat hele front te weerstaan, ik zal moeten bukken en het vuurtje uit moeten laten wakkeren.

Overigens: deze foto is niet door mezelf gemaakt, ik zag hem voorbij komen op een streetart-pagina. En vond hem wel passend bij dit stukje.