Uit de media

Ik zat er diep in.
Van huis uit had ik meegekregen dat ik kranten en nieuws moest volgen om een beetje bij te blijven. Vervolgens heb ik er zelfs 27 jaar in gewerkt, in de media. Tijdschriften en boeken, bijna had ik ook bij een krantenbedrijf gewerkt als ik alleen maar "ja" had gezegd op het aanbod.
Ik denk dat de omslag ergens kwam bij de komst van commerciële televisie in Nederland. Vanaf toen werd duidelijk dat nieuws te koop is, dat scoren belangrijk is voor het voortbestaan van het medium krant of tv. En daarmee veranderde de aard van berichtgeving grondig. Tegenwoordig maakt iedereen zich schuldig aan voxpopjes, de stem van het volk (en dan vooral het luide volk), aan scorebordjournalistiek en aan digitale steunwerving.
Ik heb het nog tot 2007 volgehouden, toen heb ik de uitgeverijen gedag gezegd. Sinds die tijd probeer ik losser te geraken van het opgelegde juk. Sensationele berichtgeving, scoops. lekkages, schandalen: ik neem alles met een korreltje zout. Sterker nog: ik geloof niemand meer op voorhand.
TV kijk ik zelden, ik ben van de series en de films. Commerciëlen zie ik al helemaal niet, en bij de publieken kijk ik met een schuin oog naar het verhipte Journaal. Met lede ogen zie ik de humaninterest-berichten aan, ik volg nog wel reeksen  als "De strijd" en "Andere tijden" maar verder is het me worst. De Volkskrant heb ik tegenwoordig uit in 2 treinreisjes, hetgeen betekent dat ik er max een uur aan besteed. En dat was vroeger meer.
Door schreeuwmedia als Powned en Geenstijl prik ik heen. Ik geloof niet in hun "democratische" nieuwsgaring, ik laat zo'n referendum geheel aan me voorbij gaan omdat het een media-competitie is en geen politiek verhaal.
Ik til hooguit een wenkbrauw op als ik de journalistiek verontwaardigd zie roepen dat het een schande is dat ze de toegang is ontzegd tot een besloten bewonersbijeenkomst in de Noordoostpolder. Alsof er echt nog iemand had verwacht dat er nieuws vandaan zou komen, van die voxpopjes met de bezorgde burgers. Alsof we er nog behoefte aan hebben om nog meer piemelgeroep te horen, nog meer varkentjes aan bomen te zien hangen.
Natuurlijk zijn ze er nog wel, de serieuze journalisten. Ze sneeuwen alleen helemaal onder, want ze scoren niet. Longreads zijn niet hip, voor diepgaande onderzoeken is bijna geen geld meer beschikbaar. Het gaat om koppen maken, om geciteerd worden in DWDD en in de Tweede Kamer. Pas dan is je nieuwsgaring geslaagd.

Ik pas. Ik selecteer.