Het is kras.

Gespannen ondergingen we de lange rit naar het vliegveld. We hadden besloten dat eerlijkheid het langst zou duren.
We zouden open kaart spelen en meteen vertellen wat er gebeurd was. Wie weet zouden ze compassie tonen en een beetje met ons mee leven.

Al twee dagen leefden we in een gematigde vorm van spanning. Gematigd, omdat we uiteindelijk gewoon op vakantie waren. Omdat "geld maar geld was". We zouden gezamenlijk de kosten van de schade ophoesten: samen uit, samen thuis. Elk zo'n 300 euro, het was niet anders.
Ontspannen hadden we boodschappen gedaan in het naburige dorpje Castellina in Chianti. Toscaans zoals Toscaans moet zijn: rustieke pleintjes en nauwe straatjes, leuke terrasjes voor een verkoelende witte wijn. Eerst sjouwden we de tassen van het supermarktje naar de huurauto. BAM!
Mijn vrouw zag het als eerste. Ze riep me en zei: "Dit is niet goed. Kijk hier eens." ze wees op het rechter achterportier.
Inderdaad: een dikke deuk. En wij hadden op zeker niets geraakt. Het moest bij het uitparkeren van een andere auto gebeurd zijn, maar die was natuurlijk nergens meer te bekennen.  

Bekomen van de schrik realiseerden we ons dat we moesten handelen. We moesten het aangeven, dan stonden we sterker. Samen met onze perfect Italiaans sprekende vriendin togen we naar het kantoor van de carabinieri. Mijn paspoort en rijbewijs erbij, het huurcontract erbij, de foto's op de mobiel tentoongesteld. Het moet gezegd: we werden zeer vriendelijk behandeld en hadden echt het gevoel gehoord te worden. Een officiële aangifte werd netjes getypt, ik ondertekende en dat was het.

Twee dagen later, op het vliegveld van Pisa, hadden we de verklaring uiteraard in de hand toen we bibberend op het mannetje van de verhuur afstapten. Hij liep meteen met ons mee, liep direct om de auto heen naar de deur. En...glimlachte.

Hij pakte het doorslagformulier van het huurcontract erbij en wees ons op een slecht doorgekomen cirkeltje. Met dunne pen hadden zij op het formulier bij verhuur reeds aangegeven dat deze fraaie Fiat een beschadigde rechter achterdeur had.
Wij hadden dat toen niet gezien, want nachtelijk donker en niet het beloofde type auto op de beloofde plaats, wij waren eigenlijk direct gaan rijden toen we eenmaal wisten in welke we weg mochten.
Helemaal voor niets, die onrust. Helemaal voor niets, die financiële zorgen. Helemaal voor niets, die onderlinge afspraken elkaar te steunen en te helpen.
We waren en bleven onschuldig.