Shirt Story - aflevering 1 : DDR
We schrijven 1984. Een avontuurlijke tijd waarin Bertje van alles uitprobeerde. Nee, ik bedoel geen drugs. Daar ben ik nooit van geweest. Nee, ik zocht mijn avontuur op andere manieren. Een van die avonturen zou zijn dat we een low-budget weekend zouden doorbrengen in Berlijn. We , dat waren vriend Aad en ik als veelplannend koppel. En voor deze gelegenheid zou mijn oude partner in crime Volkert-Jan ook mee.
Aad had een eend, een 2CV. Maakte niet uit, het plan was er rustig heen te tuffen en in de auto te pitten om daarmee de kosten te drukken. Enkele dagen voor vertrek bood andere vriend Jaap aan om zijn Mercedes te gebruiken. Beter , want Duits. En wat meer solide en dus kansrijker om Berlijn mee te halen. We deden, we reden.
Een weekend vol indrukken werd het. Berlijn was prachtig, hoe gespleten de stad ook was. Aad is een kundig fotograaf en legde dan ook prachtige momenten aan weerskanten van De Muur vast. Want ja, we doken uiteraard ook de Oostkant in, waar het DDR-regime zo huis zou houden. Wijzelf merkten daar weinig van: het was opgeruimd en vriendelijk en we konden de verplicht gewisselde valuta nauwelijks op krijgen. Uiteindelijk gaven we bij het verlaten van het oostelijk deel zelfs onze resterende muntjes en briefjes weg. We hadden er niks meer aan.
De terugtocht veranderde alles. Zodra je Berlijn uitreed kwam je op een transitweg, die je dwars door het Oostduitse land richting het Westen moest begeleiden. Wij misten een afslag en kwamen op het zuidelijk deel terecht. Kort boven Tsjechië reden we, het gebied werd heuvelachtig en glad. Verderop ontdekte ik een auto met 1 achterlicht en ik waarschuwde Aad. Voordat we het wisten naderden we ze: het bleek een auto met wél twee achterlichten die een bus op sleeptouw had die in het geheel niet verlicht was. Het was te laat, we moesten vol in de remmen. Te glad, we slipten. Aad stuurde terug omdat van de weg af duiken geen optie was. Derhalve kusten we de bus tweemaal hardhandig.
Wij tot stilstand en 50 meter verderop de wagen en de bus ook. De achterdeur van het busje zwaaide open, een voor een kwamen er een stuk of acht soldaten uit. Ik liep op ze af en sprak ze in mijn beste Duits aan op hun slechte en daardoor gevaarlijke verlichting. Ze keken me niet begrijpend aan, ze zeiden iets tegen elkaar in een taal die duidelijk geen Duits was. RUSSEN!
We bleken een Russische legervrachtwagen te hebben aangereden. De soldaten konden er niets aan doen, de sfeer op de weg was goed. Aad deelde zijn sigaretten met de mannen en we glimlachten een beetje naar elkaar. 10 minuten later kwamen de VOPO''s, die ons wegsleepten naar het dichtstbijzijnde politiebureau. Dat bleek in Gotha te zijn. Middenin de nacht gingen we in gesprek met Herr Fischer -de commissaris van dienst-, er werd proces-verbaal opgemaakt. Nee, natuurlijk was het niet onze schuld, ze zouden ons dan ook keurig met wrak naar de grens brengen. Bij Bad Herschfeld werden we over de grens gezet, met de kapotte Mercedes erbij. Red je!
Eenmaal terug in Nederland begon ik te bellen om toch de kosten van de auto vergoed te krijgen. Niets. Geen reacties. Welk ongeluk bedoelde ik dan wel? Bij Gotha? Nee hoor, daar werkte ook helemaal geen meneer Fischer. En soldaten? Die waren daar helemaal niet.
Het proces-verbaal is vermoedelijk direct bij ons vertrek verscheurd. over tot de orde van de dag. Alleen Aad heeft er nog gevolgen van ondervonden, die bleek ongewenst burger te zijn geworden door het besturen van die auto.
Pas 20 jaar later kwam ik weer in Berlijn. De stad was niet langer verdeeld. U snapt dat ik toch op zoek ben gegaan naar een of andere herinnering aan mijn Oostduitse belevenissen.
Reacties
Een reactie posten