Vakantie Gambia oktober/november 2018

 


 Zo! Zijn wij effe door elkaar geschud. Een weekje doorbrengen in Afrika doet wonderen met het gemoed van de mens. Helemaal als dat stukje Afrika toevallig Gambia heet. Wat een prachtig vakantieland is dat. Vrouw en ik reizen de laatste jaren wat vaker dan daarvoor en hadden ons dit jaar als doel gesteld om andere werelden te betreden. Maar dan ook echt anders: niet gewoon een ander land, maar ook een compleet andere cultuur (en liefst ook andere natuur). Een paar blogs hieronder kunt u lezen hoe het ons in Indonesië verging: dat was ook al totaal anders dan waar wij aan gewend zijn geraakt. Maar Afrika gaat daar wat ons betreft overheen. Wat een wereld. Wat een extremen, zowel positieve als negatieve. En wat enorm fijn om daar veel van te kunnen leren. We hadden al via een Nederlandse organisatie vanuit hier geregeld dat we daar met een kundig opgeleide lokale gids op pad zouden gaan. Dat is gelukt: vijf dagen een-op-een contact met een betrokken en sociaal mens, ik prijs mezelf gelukkig met de diepe gesprekken die we met Ablie hadden. Hij wist veel maar durfde naar ons ook zijn meningen en wensen naar buiten te brengen. Hij zorgde voor een absolute meerwaarde.

Ablie (short for Abdullie)

Na een dagje acclimatiseren aan de kust en na een goed oriënterend gesprek met Ablie begonnen we de avonturen gelijk met een van de grootste: de "real life experience" gingen we doen. Dat hield in dat we een dag lang door het binnenland crossten met de open jeep. Van het museumpje in Katchikally, alwaar ook de ruim 500 jaar oude "heilige"krokodillenpoel is gelegen, gingen we via het Bijilo Monkey Forest door naar het echte doel van de eerste dag: we gingen de dorpen langs. Steeds zeldzamer werd de behuizing, steeds slechter de weg maar daardoor kwamen we ook steeds dichter bij de echte dorpjes met de echte Gambiaanse bewoners.

We bezochten een markt- annex schoolgebouw (Mariama Kunda Market), alwaar mijn vrouw samen met de gids begon met het uitdelen van meegebrachte cadeautjes. Snoep uiteraard, voor de kindertjes die dat zo zelden krijgen. Maar ook bewust ingekochte schoolspullen (schaartjes, geo-driehoeken, pennen/potloden en schriften). Kunnen schrijven is van levensbelang voor deze jeugd: het bepaalt of je je kunt ontworstelen aan je predestinatie. 

Je bent voorbestemd om als man te zorgen voor het eten en inkomen van de familie , als vrouw is je toekomst naast de man als moeder , kok en verzorger. Het lijkt archaïsch, maar niet voor niets praatte iedereen over "The LadyBoss": het is duidelijk wie bepaalt wat er gebeurt. Die voorbestemming is al eeuwen oud, men gelooft er ook nog steeds in. Maar toch, maar toch: door de mogelijkheden die ontstaan zijn qua educatie zie je langzamerhand jongeren andere kansen pakken. Men richt zich op studies, men richt zich op handel en economie en bedenkt meerdere wegen om het inkomen bij elkaar te sprokkelen. 

Met Ablie spraken we veel over de recente geschiedenis van het land: het is nog maar 2 jaar geleden dat het lukte om zich te ontworstelen aan een allesvernietigende dictatuur. De mafklapper Jammeh die na een hardhandige coup 22 jaar lang het land in angst hield met een schrikbewind is inmiddels afgezet, de lokale bevolking zit met de gebakken peren. Men is zich aan het oprichten, maar het kost tijd, het kost een generatie om weer zelfstandig te kunnen worden. Er is veel hulp, men pakt het dankbaar aan, maar men laat ook duidelijk zien dat het streven is om het uiteindelijk zelf te doen, om onafhankelijk te kunnen opereren van grote buur Senegal, van de hulp van Afrikaanse en Europese Unie en de VN.

Na deze allesverklarende binnenlandentocht reden we naar de vissersplaats Tanji, waar zich een onvoorstelbaar schouwspel aan onze waarneming vertoonde.

Duizenden mensen waren bezig met de tweede vangst van de dag: vanuit de boten moest het op het strand worden gedragen, op het strand moest het gesorteerd en gedistribueerd en soms zelfs al ter plekke verkocht.

Rokerijen , dragerijen, kruiwagens met vis: het krioelde aan alle kanten. Schitterend om te zien, maar ook pittig om te beseffen dat dit de harde realiteit is: snoeihard werken om een avondprutje op tafel te kunnen zetten, Er leven mensen van het afval daar, van de reststukjes. Maar de sfeer lijkt er niet onder te lijden: het is een bont feest.

De volgende dag was het onze beurt: varen en vissen op de kreken die de zijtakken vormen van de immense Gambia-rivier. Het varen werkte rustgevend: mangrove-gebieden boordevol oesters , alle soorten vogels in de bomen en een heus "Pelican Island".

Schipper Ousmane (geweldig fijne man) gooide het anker uit en we gingen aan de slag: 88 vissen vingen we met zijn vieren, we kregen er al spoedig behendigheid en lol in. Ladyfish, Catfish en Butterfish: ik heb diverse soorten het bootje binnengetakeld. Van deze vangst aten we gevieren in de prachtig gesitueerde Lamin Lodge (een houten restaurant middenin de mangrove jungle), de rest van de vis ging in emmertjes mee met onze gidsen: hun families hebben er minstens twee dagen van kunnen eten.

De volgende dag was voor marktbezoek: de krioelmarkt in Serrekunda (overal shops, venters, verkopers: een bont en levendig geheel),

de veemarkt van Abuko en tenslotte in Banjul de "kijkekijkekostniks"mentaliteit op de Royal Albert Market. Een zaterdag zoals wij ze ook kennen, maar dan tamelijk anders ;-]

Zondag was voor ons de "rustdag". Een kilometerslange strandwandeling gemaakt, dat wel. En lekker gezwommen, gestrand en Julbrew gepilst! Wie doet je wat?
De rust kwam ons toe want de dag erop moesten we om half vijf op: 5 uur vertrok de jeep , half zes de ferry in Banjul en direct doortrekken naar Senegal. We arriveerden nog voor de medewerkers van onze bestemming er waren: de lokale gidsen van Fathala Park moesten nog opstarten toen wij er al klaar voor waren. Fijn dat we zo vroeg waren, want in de ochtend bevindt zich de eerste piek van de activiteiten voor de dieren. We werden daarvoor beloond, want waar we anderen hebben horen mopperen over het succes van hun bezoek, kregen wij de ene na de andere wilde bijzonderheid op het netvlies: antilopen, waterbokken, struisvogels, varanen, zebra's en giraffen. We werden verwend.

Aan het tweede deel van ons bezoek hebben we weinig tijd maar wel veel geld besteed: wandelen met jonge (en getrainde) leeuwen. Deze dieren zijn dropouts uit Zuidafrika (daar verstoten dan wel anderszins bedreigd) en hebben in het park twee speciaal voor hen bestemde gedeeltes: het ene is het toeristische deel (wij maakten een korte wandeling van zo'n 50 meter, omdat het toch vreemd aanvoelde) en het "retirement"deel waar de leeuwen heengaan als ze eenmaal volwassen zijn. Dat houdt in dat ze met 6 jaar oud zich terug kunnen trekken in een niet voor publiek toegankelijk deel, alwaar ze hun oude habitat gevaarloos kunnen bewonen. Ooit, ooit, waren the big five gewoon onderdeel van Gambia en Senegal, door allerlei omstandigheden is dat teruggedrongen tot het diepste zuiden van Afrika. We weten dat we als portemonnaie gebruikt zijn, maar dat is in dit geval helemaal niet erg.

Gambia was een complete ervaring: alles is anders dan wat wij in ons leven meemaken en doen. Heb mijn eigen settings weer even helemaal anders moeten instellen, ben als een ander mens terug gekomen. Het was maar een vakantie, het was maar een weekje, maar ik kan niet ophouden met denken over hoe verschillend mensen hun leven leiden en inrichten. Soms noodgedwongen, soms bewust, soms historisch bepaald. Deze reis is goed voor ons geweest.