Begt en de Verbeelding

Stel je toch eens voor: dit weertje op een zondagochtend. Dan begint het toch te kriebelen? Bij mij althans wel. Jaren geleden. En jaren lang. 35 jaar lang (met 1 onderbreking van 1 seizoen carriereswitch) voetbalde ik in teamverband. Altijd in geelzwart. Het leeuwendeel op zondag, op een ochtend als deze. Korte tijd was ik spits (ik heb het geluk mogen smaken het hattrickgevoel te kennen. 3 goals in 11 minuten), vaak was ik linksback maar het meeste speelde ik toch als laatste man/stopperspil. Ausdauer, forse duels, slidings, vrije trappen en corners, ik was er wel van. Bedeesd begonnen maar gaandeweg werd ik groter en sterker en daarmee brutaler. Ik eiste op. En dat heeft me veel opgeleverd. Honderden assists ten eerste, veel doelpunten en enkele blessures. Een paar keer een gele kaart (altijd wegens praten, nooit wegens gemeen spel). Op het niveau waar ik speelde was de derde helft belangrijk, we werden een fameus team in de regio. Als het resultaat niet goed was , belette ...

Mijn rol verandert. Dat merk ik maar al te goed. Gaandeweg zie ik ook dat ik steeds beter in mijn rol pas. Het afgelopen jaar heb ik veel stappen gezet in transities. Veel zaken uit het verleden op hun plekje in de kast van mijn geheugen gezet, andere dingen teruggeschroefd naar lagere frequentie en me verder gericht op de uitvoering van een bjigestelde levensvisie. Uiteraard ben ik niet van de ene op de andere dag een nieuw mens, maar met het toepassen van kleine stapjes kom je uiteindelijk ook verder op je pad. Eerste verandering is dat ik niet meer op de barricades sta. Natuurlijk voel ik nog steeds een maatschappelijke betrokkenheid -heel sterk zelfs- maar ik weet dat ik niet meer degene ben die met luide stem om verandering moet roepen. Daarvoor kijk ik naar nieuwe generaties, daarvoor kijk ik ook naar oudere wijzen die een meer ingetogen bijdrage aan het maatschappelijk debat kunnen leveren. Natuurlijk ben ik zelf nog geen zwijger, geen toekijker, maar ik betrek mezelf niet...