Begt en de Verbeelding

Niks mis met het instinct van vakantievriendje Tim. Hij voelt feilloos aan wat hij moet doen om zijn shows levendig te houden, om ervoor te zorgen dat er geen gewenning en verzadiging optreedt bij zijn publiek. Meerdere malen kondigde hij de afgelopen weken aan dat zijn Hoornse concert weliswaar in de schouwburg was, maar dat het geen theatertour betreft. Er ging gerockt worden, dat we dat maar beseften. Gisteren vroeg hij het nog maar een keer ten overvloede: er was toch echt niemand in de zaal die verwacht had op een stoel te gaan zitten luisteren? Nee? Mooi! Dan gaan we!. De gitaren werden omgegord en men trok op een welhaast CrazyHorsiaanse wijze van leer. Een stevige muur van geluid trok de band over de liedjes heen. Dat was verfrissend. Het keeltje is nog steeds van goud, de teksten zijn nog steeds van alledaagse dingen, maar de uitstraling is die van een ervaren band die weet hoe het publiek behandeld moet worden. Er was overtuiging, er was vakmanschap, er was melodie en ...

Hoe belangrijk zijn de wereldproblemen eigenlijk, als je ze afzet tegen de schaal van Johan?  Bommen boeien niet, zwaarmoedigheid zal wel, ruzies raken niet: er is muziek. Muziek die alles zegt. Iemand een idee? Tot een maand geleden kon ik zeggen dat ik de laatste 2 concerten van de meest intrigerende band van Nederland had gezien. Ik was bij het wiegje , maar ook bij het uitgeblazen kaarsje van een concertreeks van een groep die de muzikale canon van ons land voorgoed zou veranderen. De dramatische avond in Paradiso in 2009, die prachtig was maar ook tot tranen dwong: het was gedaan. Nooit meer die songs. Nou ja, nooit meer: eind 2015 waren ze er plots weer, eenmalig. Ik mocht presenteren op de afscheidsavond van onze favoriete kroegbaas. En we hadden -ter verhoging van de feestvreugde - geregeld dat diens favoriete bands op het podium van zijn eigen kroeg stonden. Voor één keer kwam Johan weer bijeen: de vaderlandse pers onthutst en verrast door onze guerilla-actie. Z...