Begt en de Verbeelding

Vorige week sprak ik een dame die werkt in wat heel mooi "verandermanagement" heet. Ze werkt voor bedrijven die in een ombouw of reorganisatie zitten, Dat gaat alle kanten op: van de juiste mensen op de juiste plek zetten tot vertrekregelingen, outplacement en erger. Ik moest aan dit gesprek denken toen ik vanmorgen opnieuw piekerend wakker lag; bijna geen bedrijf ontkomt aan veranderingen op dit moment, zo ook het mijne.  Het zet me aan het denken over de verhoudingen: ben ik een anachronisme geworden in het vak waar ik in zit? Of moet ik juist de kwaliteiten die ik heb (en ik weet dat ik die heb) als uitgangspunt nemen om de verandering mede vorm te geven? Wakker worden op zaterdagmorgen en je zorgen maken over een klus die naar je toekomt en waarvan je op zeker weet dat je er fouten in gaat maken, dat biedt weinig hoop. Maar de andere kant van het verhaal is dan dat ik met mijn verhaal weer de boer op moet. Moet ik als vijftiger toch maar weer terug in de secto...

Als er nou iets is waarover je niet kunt polderen, is het wel de vrijheid van meningsuiting. Gisteren heb ik me -voorzichtig blijven, Begt - geërgerd aan de lieden die de mening hanteren dat de dood van Theo van Gogh een gevolg was van vrijheid van meningsuiting. En dat ons land sindsdien veranderd is. Ik denk daar- op zijn zachtst gezegd- genuanceerd over. Als je al vrijheid van meningsuiting wilt hanteren, dan moet ie totaal zijn. Dan accepteer je gruwelijke meningen over homo's, dan accepteer je vrouwonvriendelijkheid, dan accepteer je oerwoudgeluiden, dan accepteer je toeterend rondrijden met IS-vlaggen, dan accepteer je de hel-en-verdoemenis-priester én de haatimam, dan accepteer je belediging van het staatshoofd. Dan doe je meningen van tegenpartijen niet af als leugens of als populisme, dan zeg je dat het "hun mening" is. Als er vrijheid van meningsuiting had bestaan, had heel het land 2 jaar geleden op zijn kop moeten staan toen er een jonge vrouw werd...