Mening en uiting

Als er nou iets is waarover je niet kunt polderen, is het wel de vrijheid van meningsuiting.
Gisteren heb ik me -voorzichtig blijven, Begt - geërgerd aan de lieden die de mening hanteren dat de dood van Theo van Gogh een gevolg was van vrijheid van meningsuiting. En dat ons land sindsdien veranderd is. Ik denk daar- op zijn zachtst gezegd- genuanceerd over.

Als je al vrijheid van meningsuiting wilt hanteren, dan moet ie totaal zijn. Dan accepteer je gruwelijke meningen over homo's, dan accepteer je vrouwonvriendelijkheid, dan accepteer je oerwoudgeluiden, dan accepteer je toeterend rondrijden met IS-vlaggen, dan accepteer je de hel-en-verdoemenis-priester én de haatimam, dan accepteer je belediging van het staatshoofd.
Dan doe je meningen van tegenpartijen niet af als leugens of als populisme, dan zeg je dat het "hun mening" is.

Als er vrijheid van meningsuiting had bestaan, had heel het land 2 jaar geleden op zijn kop moeten staan toen er een jonge vrouw werd gearresteerd op de Dam die kenbaar maakte dat ze zich geen onderdaan van de koning achtte. Dat is niet gebeurd. We waren even met het sprookje bezig, dan moet niet iedereen daar nare dingen over gaan zeggen. Dat wordt - ahum- even niet geaccepteerd.

We moeten beseffen dat minimaal twee artikelen uit onze grondwet dan haaks op elkaar staan: de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van godsdienst. Bij meningen hoort immers naast loven ook beledigen, en da's nou net iets dat niet bij godsdiensten hoort. Wat er thans in Nederland gebeurt, is dat de vrijheid van meningsuiting een instrument wordt van gelijkhebbenden. Die wel vinden dat je alles over een ander mag zeggen, maar die tegelijkertijd vinden dat moskeeën dicht moeten, die vinden dat mensen met andere meningen over de "heilige oorlog" maar naar die kant op moeten sodemieteren.

Ik vind het lastig hoor, ik heb een mening maar wordt er frequent om verketterd. Accepteer ik, hoort erbij. Maar ik onthoud alles. Toen ik vorig jaar de koninklijke kennismakingsrondreis door het land op kosten van de burger "anti-maatschappelijk" noemde (omdat die kosten natuurlijk door de koning zelf moesten worden opgehoest en niet door met draagkracht worstelende gemeenten), kreeg ik daar nare reacties op.

We zijn helemaal niet zo vrij als we zeggen. En misschien moeten we dat heel niet willen.

Mijns inziens gaat het verhaal van Theo van Gogh over een brute en onterechte moord. Door een gek. Een gek die de uiterste conclusie van zijn eigen mening trok. Maar hem niet had mogen uiten.

Voor wie het weten wil: de bijgaande foto is gemaakt op het herdenkingsconcert voor een vriend. Een vriend die vermoord is. Door een gek. Een gek die daar niet voor veroordeeld is. De wereld IS raar.