"NEEFFIE!"

 Het komt hard aan  Hoe zeer een bericht als dit zich ook had aangekondigd, ik had het niet in deze fase verwacht. Net een beetje aan de beterende en wijzere kant en dan toch is het opeens over. 

We gingen lang terug, bijna 40 jaar. Elkaar ontmoet op een terrasje tijdens de kermis en al snel ontstond er een jarenlang makkerschap. Van die vroege middagen dat hij alvast de kroeg opengooide en ik met hem meeging om lekkere muziek door een lege kroeg te laten schallen. Van nachtelijke borrels in de Grote Waal en van toertjes in dat rare Daffie van hem. Van het schaken van vele vrouwen, van het elkaar ritueel toezingen van het liedje "My Perfect Cousin" van the Undertones. Van onze gedeelde liefde voor Britse popliedjes van Kinks tot Jam, van XTC en Blur tot Pulp. Van reisjes naar Terschellig en naar België, van midden in de nacht besluiten om de volgende dag vrij te nemen en naar de Elfstedentocht te reizen. 

Maar ook van de rust die er later neerdaalde, van stappen terug doen. Van het stichten van een gezin en het verschuiven van de focus van kroeg naar werk en thuis. Van hoe relaties op de klippen liepen en van het weer opnieuw beginnen, vanaf nul. Van fanatieke potjes voetbal, in de zaal en op het veld. Van mooie dingen, van trieste dingen, van pijnlijke dingen. 
We zijn elkaar altijd blijven volgen, ook in die moeilijke laatste jaren. Zo meteen ga ik naar zijn uitvaart, het besef is er dat dit een heuse afsluiting van een tijdperk is. Ik weet zeker dat ik al snel de herinneringen als zand door de zeef zal laten gaan. Wat pijnlijk was, was er zeer zeker. Maar wat mooi was, dat blijft. Dag neeffie!