Begt en de Verbeelding

 Het was niet best. Ik ben al niet altijd een vrolijke Frans, maar het jaar 2024 heeft mij wel echt tot het uiterste getest om nog enigszins een glimlach op mijn gezicht te kunnen fabriceren. Dat kán wel, er is voldoende om naar uit te kijken in 2025. Maar eerst maar eventjes opbergen wat er dan allemaal in dit jaar der verschrikkingen gebeurde. Richting schone lei. **SCHATERZUS** Als eerste: mijn oudste zus overleed. Het kondigde zich in het voorafgaande jaar al aan, maar op 1 februari stopte haar lichaam er dan uiteindelijk echt mee. Ze had er naar uitgekeken, haar laatste levensjaren waren niet haar beste. Daarvoor was ze goedlachs, ondernemend en vooral uitermate vriendelijk. Steeds meer hield ze mensen op afstand, verloor ze haar reis- en eetlust en bereidde ze zich voor op afscheid nemen van iedereen. Dat deed ze voorbeeldig, ze bleef volharden in een stukje liefde voor iedereen om haar heen. In onze gedachten blijft ze die schaterende zus, die vele uithoeken van de wereld be...

  Zo! Dat was even een heerlijk tussendoortje. Korte reisjes altijd +1.  In dit geval hadden we ook nog eens een extra reden om richting het zuiden te vertrekken. We waren namelijk uitgenodigd om een kroonjaar-verjaardag van onze topvriendin en dito buurvrouw Betty te komen vieren. Plannen gemaakt met de gehele eetclub, daarnaast had Betty nog diverse andere mensen uitgenodigd, allemaal mensen die al lang met haar meegaan. Het werd een kabelnet van planningen, maar uiteindelijk is bijna iedereen die het in de planning had ook daadwerkelijk in Moraira geweest. Moraira , ja. Dat was de plek waar onze vrienden vaker overwinteren: kustplaatsje aan de Middellandse Zee. Blijkbaar heel gunstig gelegen want waar andere plekken nogal zuchtten onder erbarmelijke weersomstandigheden ontvingen wij alleen op woensdag een dikke dikke bui, die met een uurtje ook weer was overgedreven. Over het algemeen hebben we alles buiten kunnen uitvoeren wat we vooraf gepland hadden, behoudens dan het tr...

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag  aflevering 42: The The . Gezegend. Zo voelde ik me afgelopen  zondagavond. Eindelijk maakte ik de band van Matt Johnson een keer live mee. Al meer dan 40 jaar draai ik zijn formidabele " Soul Mining " lp: de nummers zijn bij me gaan horen, ik kocht de lp al in mijn beider vinyl-levens en tussendoor ook nog een keer de CD. Het is liefde, zo durf ik te verklaren.  Een jaar of 20 liet Johnson niets meer van zich horen qua aanwezigheid in de muziek, een jaar of 30 waren we al verstoken van nieuwe albums maar een maandje geleden was   het dan toch zover: "Ensoulment" zag het licht. Heb m al een aantal keren digitaal gedraaid en ik vermoed    dat die ook wel in een vinylversie in mijn platenkast terecht zal komen. Of de plaat zo diep in mijn ziel zal kerven als genoemd...

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag  aflevering 41:  System Exclusive Het liefst koop je bandshirts natuurlijk bij het optreden zelf. Dat gebeurde gisteravond dus met dit shirt. Anderhalve week geleden kreeg ik een appje van de dame die mijn oude stamcafé tegenwoordig (nou ja, inmiddels toch ook alweer een aantal jaren) runt. Of ik weer eens een dj-setje wilde verzorgen op mijn oude plek achterin, op het poppenpodium van café Swaf . Ze had een doorreis-bandje weten te boeken dat een dagje overhad en best wel een optreden op dat internationaal toch wel vermaarde podium wilde verzorgen. Kort en klaar; ik bouwde een playlist van electro, synthpunk en dansbare "na het optreden" dingen. Het werd leuk. Het aanwezige publiek was behoorlijk eensgezind: men had in tijden niet meer zo'n sterke band in Swaf gezien als dit System Exclusive . ...

  Een jaar of 15 geleden, ik zat in diverse commissies van Filmhuis Hoorn. Om met een goed plan richting gemeente komen voor de zo vurig gewenste uitbreiding maakten we een ronde langs diverse filmhuizen in ons land. We zagen dat die vooral konden renderen dankzij het beheren van een café waarin ze hun bezoekers konden bedienen (en binnen houden!). Eerst nog even over die uitbreiding: de uitdijende provinciestad Hoorn had op dat moment het schamele totaal van 5 8 filmzaal-stoelen ter beschikking. Er was nog geen multiplex en wij wilden méér film in de stad brengen. Die kwam er, het omgebouwde Oostereiland kreeg 3 zalen met in totaal 210 stoelen. Het is een feest, Hoorn werd een premièrestad. Het kort daarvoor opgezette festival "De Hoornse Filmdagen" kreeg een vaste locatie. Klinkt allemaal mooi, maar er bleek toch een weeffout gemaakt: Cinema Oostereiland kreeg géén eigen horeca. En juist dat - zo hadden we bij de andere filmhuizen gezien- maakt dat we nog net iets missen ...

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag  aflevering 40:  Excelsior Recordings Liefde voor muziek, het manifesteert zich op vele wijzen. Elke dag muziek als arbeidsvitaminen, met de nodige regelmaat een concertje, muziek voor op reis en muziek voor in de huiskamer. Sinds ik enige tijd geleden weer aan een platenverzameling begon te bouwen, zette ik mijn supporters-lidmaatschap bij Excelsior om. Ik verhoogde het bedrag en liet me maandelijks verrassen met de ontvangst van een van hun nieuwste vinyl - uitgaves. Dat is overigens niet altijd een succes: er zitten platen tussen waarvan je weet dat het bij eerste en enige keer draaien blijft, maar héél vaak zitten er ook mooie ontdekkingen tussen. Zo heb ik inmiddels twee LP's van Elephant en van Ploegendienst in de kast staan, maar ook de vurige wens van het ontvangen van de debuutplaat va...

We hadden ze alweer een tijdje niet gezien en app-verkeer volstond niet meer. Dus hup een afspraak gemaakt met onze fijne Amersfoortse vrienden om elkaar ergens in het midden van het land te ontmoeten. Reeds lang geleden afgesproken, onze vier agenda's schieten alle kanten op dus moesten we ver vooruit kijken. Gisteren was het zover. Wij naar Utrecht. Akkie had voor het middagprogramma een mooie wandeling gefikst die - steeds in de nabijheid van de Dom - langs diverse bijzondere kerkgebouwen en langs prachtige historische hofjes liep. De wandeling was oecumenisch van opzet: we liepen van katholieke kerk naar protestantse, remonstrantse via hervormde en ook joodse gebouwen. Mind you: niet dat een van ons dan ook een religieuze achtergrond had dat we dit deden hoor, integendeel zelfs. Zowel Anneke als Ruud vertelde dat hun ouders ze vermanend zouden toespreken als ze zich met religie gingen bezighouden (en ikzelf ben al te lang geen katholiek meer) maar toch: Dat was dan ook precies...