Shirt Story, aflevering 42: The The

 

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag  aflevering 42: The The.

Gezegend. Zo voelde ik me afgelopen zondagavond. Eindelijk maakte ik de band van Matt Johnson een keer live mee. Al meer dan 40 jaar draai ik zijn formidabele "Soul Mining" lp: de nummers zijn bij me gaan horen, ik kocht de lp al in mijn beider vinyl-levens en tussendoor ook nog een keer de CD. Het is liefde, zo durf ik te verklaren. 

Een jaar of 20 liet Johnson niets meer van zich horen qua aanwezigheid in de muziek, een jaar of 30 waren we al verstoken van nieuwe albums maar een maandje geleden was  het dan toch zover: "Ensoulment" zag het licht. Heb m al een aantal keren digitaal gedraaid en ik vermoed  dat die ook wel in een vinylversie in mijn platenkast terecht zal komen. Of de plaat zo diep in mijn ziel zal kerven als genoemde "Soul Mining" en "Infected" deden, dat zal de tijd moeten uitwijzen. Ik geef het derhalve ook maar weer 40 jaar de tijd ;-]

Het concert riep wisselende reacties op - zo las ik her en der - maar ik sta aan de zijde van de bewonderaars, de genieters. Terecht dat ome Matt het optreden in tweeën deelde: voor de pauze zo goed als integraal de nieuwe plaat, na de pauze een trits aan hits. Ik was al niet ontevreden met deel 1, maar deel 2 sloeg alles: een gloedvolle versie van "Heartland" ("This song was written for Margaret Thatcher and how angry we were with her. But little did we know, things only got worse after that"), tranen in de ogen bij "Love is stronger than death" (dat hij schreef voor zijn overleden broer), een dansje op de bovenste Paradiso-ring bij "This is the day" en uiteindelijk twee gloedvolle songs als afsluiter: Een woest meppende pianist in "Uncertain Smile" en tenslotte het community-gevoel in de knallende epiloog "Giant'. Bril-f%$%$king-jant.

Mij had ie ingepakt, ik kneep mijn handen dicht en besef hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat ik dit concert kon bijwonen. "Keep live music alive", is een aan Kevn Kinney ontleend credo dat mijn vrouw en ik bij ons dragen: nog in de tram terug naar het station bezwoeren wij elkaar dat we dit hopelijk altijd blijven doen: concerten verrijken je leven, concerten verruimen je geest én je blik. 

NOOT: Bij het begin van optreden vroeg Matt Johnson het publiek om geen opnamen te maken met hun telefoon (We are an acoustic band, so please.."). Wonderlijk hoe goed het publiek zich daaraan hield; mensen corrigeerden elkaar en stonden zichzelf pas bij het laatste liedje toe om toch nog snel even een foto te maken. Ik deed dat ook, maar de meeste foto's maakte ik vóór het concert en tijdens de pauze (lekker drumvel, toch? )