De financiële puzzle

 De krant gaat na - al dan niet gedeeltelijke- lezing naar de overburen. Sinds enige tijd knip ik daar eerst nog iets uit voordat ik de weg oversteek. Ik heb niet altijd direct tijd om voor het cryptogram te gaan zitten, maar wil er wel altijd even tijd voor maken. Zij krijgen de krant dus minus het kleine flapje waarvan u hier op tafel een kleine verzameling ziet. Altijd in ieder geval de laatste, maar soms moet ik ook even op de oplossingen wachten om een crypto van twee edities ervoor te kunnen afronden: niet elke week heb ik m direct vol, terwijl de puzzeltocht in mijn hoofd wel de hele week doorgaat. "wat kan dat nou zijn?". 

Nu ik deze verknipte puzzelstukken zo zie, dwalen mijn gedachten af naar vroeger, naar Huize Laan aan de Dorpsstraat. Als jong klantje scrabblede ik me suf, meestal met mijn moeder trouwens. Mijn vader had zijn eigen doorloper-boekje, die vond de kruiswoordpuzzels te min. Dat kwam mooi uit, ik leerde steeds meer taal en was dus ook steeds nieuwsgieriger naar nieuwe woorden en woordraadsels. De krant wees mij de weg. 

Aangezien we niet heel erg veel geld hadden thuis (het zou onverantwoord zijn om voor elk kind de gewenste cadeautjes en ontspanning te financieren, dan moesten er andere zaken wijken) was mijn moeder noodgedwongen creatief. Zuinigheid met vlijt, zo zou je het ook kunnen noemen, want het werkte wel. Vooral in de Sinterklaastijd moest mijn moeder bergen verzetten om alle kinderen toch enigszins een genereuze avond te schenken. En echt, veel van de cadeautjes die ik van de sint kreeg ben ik al vergeten maar niet deze speciale: heimelijk had ze een jaar lang alle kruiswoordraadsels uit de krant geknipt om die vervolgens te bundelen in een mapje, dit in sintpapier te pakken en het vervolgens aan mij als puzzelboekje cadeau te doen. Van weinig cadeaus heb ik zoveel en zo lang plezier gehad als deze. Moeder Laan, onze eigen mammaminister van financiën, had het m weer geflikt: een passend en blijmakend cadeau, voor weinig. 

Moederdag deze week. Ze is al ruim 42 jaar niet meer bij ons maar ik ben zo blij dat ik dit soort herinneringen aan mijn moeder nog heb. Enorm trots op haar, nog immer.