Sri Lanka Hoogtepunten - vakantiereis februari 2025

NOOT: fotoselectie kan nog veranderen, ik ben er iets te gehaast mee aan de slag gegaan.

PROLOOG
We waren weer eens weg. In het kort: een heerlijke reis door een vriendelijk land met een wonderschone natuur. Sri Lanka is een schitterende vakantiebestemming omdat heel goed te zien valt wat de geschiedenis met een land kan doen, tevens kun je er uit opmaken dat de omgang met mensen (zowel de lokale als de nationale, maar met name de internationale gasten) bepaald wordt door hoe je zelf behandeld wilt worden. Vriendelijkheid betaalt zich uit, openstaan voor een ander is gebruikelijk. Voor mij was dat een uitermate opvallend verschil met de hebberige mineurstemming die veel westerlingen in hun eigen habitat uitstralen: een glimlach, een knikje, een "hello, sir" of een "what can i do for you?" zijn in dit land allesbepalend. Of dat komt doordat het land grotendeels boeddhistisch is, weet ik niet, maar ik was aangenaam geraakt door dit vriendelijke volk. 
We kozen opnieuw voor reizen in de februarimaand, omdat het doorgaans de maand is waarbij de donkere winterdagen het hardst toeslaan bij mijn vrouw. De behoefte aan dag- en vooral zonlicht is groter, de behoefte aan warmte zo mogelijk nog meer. Opnieuw viel de keuze op Azië, omdat we daar de eerdere keren ook zeer tevreden van terug kwamen. Eerst de algemene feiten en figuren:

De reis waarvoor we kozen: 16-daagse groepsrondreis Sri Lanka hoogtepunten | Sawadee

Reisdata: vertrek zaterdag 8 februari, terugreis zondag 23 februari

Groepsgrootte: 24 personen

Polarsteps- verslag: https://www.polarsteps.com/BertLaan/16158296-sri-lanka-februari-2025?s=a6bca17a-48e1-414d-915f-8895fedf283b

VAN DAG TOT DAG:

Dag 1
Met de trein naar Schiphol, we hadden een gunstige vertrektijd in de middag dus konden hier in de loop van de ochtend de trein pakken. Eenmaal bij de gate bleek al snel dat de groep groot was, achteraf durf ik zelfs te zeggen: té groot. 24 mensen, dat leidt tot 24 meningen waarbij er uiteraard wel congruentie is maar waarbij er ook te snel tegengestelde belangen of interesses gaan opspelen. Hierdoor bestaat continue de kans dat een deel van de groep niet blij of tevreden is met de keuze die gemaakt moet worden. Dat is dan gelijk ook een van de minpuntjes die we de groepsleider ten laste leggen: iets te vaak stuurde hij aan op een groepsbeslissing, waar het best vaak mogelijk was geweest om twee mogelijkheden aan te bieden. Het leeuwendeel van de groep betrof ervaren tot zéér ervaren reizigers, die echt wel zelfstandig of en petit comité uitstapjes hadden kunnen ondernemen ipv te gaan schikken in de groepsmodus. Maar goed, daarmee heb ik ook gelijk het grootste minpunt wel gehad hoor: we hebben ongelooflijk mooie dingen gezien, met 22 van de 23 medereizigers heb ik in de 16 feestelijke dagen ook wel leuke contacten gehad (de goede rekenaar mist er dus één, dat klopt: met 1 medereiziger heb ik de hele reis geen woord gewisseld omdat die overduidelijk aangaf daar zelf ook geen enkele behoefte aan te hebben). In het kort zeg ik: áls we nog een keer voor een groepsreis gaan, dan in ieder geval niet meer met 24 deelnemers. 12 tot 16 lijkt me meer dan zat.
Op vliegveld Doha nog wel even de verjaardag van de beste vrouw ter wereld gevierd. Peperduur biertje maar oh wat voelde dit feestelijk:

Dag 2

Eerste hotelletje waar we overnachtten was meteen al goed raak. Het Pegasus Reef Hotel in Wattala (vlak onder Negombo) was een goede pleisterplaats om de ongeveer 16 reis- en vlieguren achter ons te laten. De eerste (hernieuwde) kennismaking met de oceaan, de eerste kennismaking met nieuwe reisvriend Lion : het ging allemaal goed komen, zo wisten we. Op tijd het mandje in? Nou vooruit, nog ééntje dan. Het zou de eerste keer zijn van een langere reeks van "het licht uitdoen", kort na deze dag voegde reiziger Adri zich bij ons om ook met dat prettige overdenkingsuurtje de enerverende dagen af te sluiten.

Dag 3

We kregen een eerste kennismaking met de Sawadee-werkwijze aangaande de bagage. Bagage wordt weliswaar bij je kamer opgehaald, maar daarna in een lange rij verzameld in of buiten de lobby van het hotel waarna je moet bevestigen welke koffers er bij jouw kamer zijn opgehaald. Doe je dat niet, dan gaan ze niet mee het ruim van de bus in. Dat was voor ons even wennen: labeltje eraan (check), koffers in de juiste rij voor de juiste bus (check), maar we hadden die beide dingen dus ook aan de reisassistent moeten benoemen. nu sjouwde hij gewoon om onze koffers heen en bleven er dus bijna twee koffers in de lobby staan. Argwaan redde ons, we konden net op tijd zeggen dat die twee zielige alleenstaanden bij ons hoorden. 
Maar goed, dat was beginnersproblematiek, on the road we went. Op naar de oude hoofdstad Anuradhapura (dat verzin ik niet he, die stadsnaam klinkt echt als een plagerige bijnaam a la Jopo de Pojo en Purno de Purno). We kwamen hier voor twee belangrijke targets: de schitterende mega-stoepa en de Bodhi-boom, een van de oudste bomen ter wereld die geënt zou zijn op een branch van de boom waaronder meneer Boeddha zelf de verlichting zou hebben bereikt. Mare of niet, er zijn daadwerkelijke gegevens die erop wijzen dat deze boom al voor onze eigen jaartelling tot wasdom begon te komen. Als ware het de mensheid zelve wordt er door de beheerders zorgvuldig omgegaan met ondersteuning van de levende en met enting van de jonge ledematen. Een symbooltje van eeuwige jeugd, zo lijk je te ervaren als je eronder staat. Zelf word ik niet gehinderd door religieus bewustzijn, maar dat wil niet zeggen dat ik geen spirituele invloeden kan herkennen. En precies daarover struikel je hier in overvloed: de nietigheid van de mens komt glashelder naar voren, het nut van goed doen om daarmee andermans leven vooruit te helpen (en daarmee dus ook dat van jezelf) doet zich voelen. 

Dag 4

Krieken! Dat is wat de dag deed toen wij ons bedje achterlieten. In het holst van de nacht de bus in, ongeveer een uurtje tuffen om al voor de eerste lichtbundels in de jeeps van Wilpattu nationaal Park te zitten. Het vroege uur was bewust gekozen omdat op dat tijdstip doorgaans de meeste dieren actief zijn. Dat kwam slechts in beperkte mate uit voor ons: uiteraard vergaapten we ons aan dieren die we hier bij de nationale vogeltelling nooit te zien krijgen of die we nooit op de Veluwe zullen tegenkomen, maar het leverde nog niet het echte safarigevoel op dat we later tijdens de reis echt nog wel ten volle gepresenteerd kregen. Hoe dan ook: we begonnen voorzichtig met een turflijstje van meer of minder wilde dieren die we in hun eigen habitat mochten bewonderen. Het zorgt voor ontzag, het maakt nietig (en dat maakte voor mij de connectie met een reis door boeddhistisch landschap weer compleet: we bevolken de aarde met zijn allen, voor elke soort is er een tijd en een plek). 

Daarna de bus weer in, door haar het bijzondere Giritale. Aldaar:

Dag 5

Het bleek dat veel van onze medereizigers blij werden van de mogelijkheid om een stukje van een vreemd land per fiets te verkennen. De verhalen kwamen een voor een: een hele reeks landen werd genoemd waar een van ons een keer een dag, een week of zelfs een hele vakantie had rondgefietst. Wij moesten het vandaag met een rondrit langs de oude tempels van Polonarruwa doen. Het werd beschamend, qua fietstocht dan. Op gammele bakkies die bij ons het predikaat "kroegfiets' nog niet zouden ontvangen, reden we kriskras door een parkcomplex heen om in totaal nog niet de 6 kilometer aan te tikken. Maar niet getreurd; hetgeen we te zien kregen, was dan weer vele malen groter dan we vooraf konden verwachten. Opnieuw een oude koningsstad, opnieuw een locatie waar de mythische Tand van Boeddha enige tijd mocht logeren, opnieuw een lekkere mix van fotogenieke tempels en ruïnes. Kortom: de kaken stonden weer in de vergaap-stand, als je het al niet warm kreeg van de 36 Celsius-tikken in de buitenlucht, dan wel van deze religieuze historie ademende gebouwen. Het geeft maar weer eens aan hoe ongelooflijk belangrijk het werk van Unesco is, hoe mooi het is dat sites als deze voor de mensheid zichtbaar blijven.

Dag 6

Tijd om even uit de hoogte te doen. Daar moet je dan wel wat voor doen trouwens, ik kon mijn t-shirt uitwringen toen ik eenmaal in de gelegenheid was om me aldus te gedragen. We togen naar de Leeuwenrots, Lion Rock zo u wilt, die imposant boven de omgeving uittorent. 200 meter hoog slechts, maar in deze hitte toch best een onderneming om trede voor trede naar boven te komen. Eenmaal bovenop betreed je een plateau dat al sinds de prehistorie bevolkt/bewoond/bezocht wordt. Restanten van tempels en graven, daarnaast een fabuleus uitzicht op de bossen en de voorraadmeren in de omgeving. Daar wordt dus ook uw reportertje stil van. 
Reisgenoot Lourens vroeg mij of ik de videoclip van Duran Duran's "Save a prayer' kende. Negative. Thuis ben ik dat dus even op gaan zoeken, ik weet nu waarom hij het vroeg. 

In de middag met een deel van de groep een uitstapje gemaakt in het stadje Giritale, waarna we ons middels een prachtige tuktuk-tocht terug lieten voeren naar het Deer Park Hotel

Daar een rondje sauna, een borreltje en een prachtige zonsondergang toe. Wie dut mie wat?

Dag 7

Tempeltje-tempeltje-toer! Eerst gingen we langs de behoorlijk indrukwekkende rotstempel in Dambulla. Een langwerpig uitgehouwen grot, waar een fraaie galerij tegenaan is gebouwd die ingang geeft tot diverse kleine tempeltjes. Boeddha hier, boeddha daar, boeddha overal. Maar toch, ook hier ging wel weer iets sereen positiefs van uit, ook wij lieten ons - voor een paar rupeebriefjes- een touwtje om de pols aanleggen waarna de pilaarheilige een mantra over ons uitstortte. Het zou vast goed met ons gaan, zolang we dat polsbandje maar niet zelf af zouden doen. U snapt, ik draag hem nog ;-]

Verder dan. In de bus naar nog weer een oude koningsstad: Kandy. Het bleek een grote plaats te zijn, stijlvol gebouwd rondom een grote wewa, een tankmeer van waaruit men al eeuwenlang de watervoorziening in de omliggende gebieden regelt. We kwamen in het prachtig op de heuvel gelegen Thilanka hotel terecht, alwaar we een heus Valentijnsfeestje kregen voorgeschoteld. Het fraaie buffet was daar liefdevol op aangepast. Heel gezellig gegeten, de groep raakt echt op elkaar ingespeeld.

Dag 8

Tandje bij zetten! Of nee, dat hoefden wij niet meer te doen want dat hadden de Sri Lankanen al gedaan. In de heiligste plek van hun land, de Tempel van de Tand, was een shrine ingericht waar een tand van Boeddha bewaard wordt. Of eigenlijk: een incarnatie van die tand. of eigenlijk: een samengesteld geheel van de mogelijke restanten van wat vermeend wel eens in het lichaam van de grote Boeddha gezeten zou kunnen hebben. Mocht je daar dus net zo lichtzinnig of zelfs cynisch over willen zijn als ik was, dan heb je niet met eigen ogen aanschouwd hoe belangrijk deze plek voor boeddhisten is. De tempel was megadruk, de immense stroom bezoekers werd in twee colonnes verdeeld: links schuifelden de mensen die een offer af te geven hadden, rechts schoven de toeschouwers van die ceremonie als een harmonica ineen. Het was krap, beelden van stadionrampen flitsten door mijn hoofd maar het liep uiteindelijk allemaal goed af. Het deurtje van de offerkamer ging open, een monnik nam gretig de bloemen, de geschenken en de geldbedragen in ontvangst en daartegenover flitsten de fotocamera's van localo's en van toeristen. Indrukwekkend geheel toch wel. 

Dag 9

Iedereen die ik ooit gesproken heb over het schone Sri Lanka, refereerde aan de visuele pracht die je kunt ervaren als je er met de trein doorheen reist. Dat was voor ons dus ook een van de vereiste ingrediënten van het reispakket, vandaag was het dan zover. Inschepen op kopstation Kandy voor een vier a vijf uur lange rit naar Nuwara Elya. Nu moet u weten dat ik al meer dan 40 jaar forens waarvan het leeuwendeel per trein (ik kan nog steeds genieten van de prachtige polderlandschappen tussen mijn woon- en mijn werkplaats). Treinfan hier, derhalve. En dat kwam dan ook niet bedrogen uit: schitterende stationnetjes, bergen en dalen, immense theeplantages op vele heuvels. Helemaal goed, wat mij betreft, deze fotogenieke trip!

Dag 10

Oorspronkelijk was ons plan om vroeg op pad te gaan om een hike naar World's end in de Horton Plains te doen. Het bleek echter om een ingekorte versie van de wandeling te gaan waardoor we ruim een uur heen (en dito terug) moesten reizen voor een wandelingetje van 6 km zonder hoogteverschil. Een rondje om de kerk, zeg maar. En dat voor 60 euro, daar hadden wij - en de andere aanvankelijk net zo enthousiasten- geen zin in. Andere plannen gemaakt: we wandelden lekker de berg af en maakten een lekkere tocht door het lieflijke Nuwara Elya: ( a walk in the) Victoriapark, lekker luieren aan het Gregory Lake, daarna nog een blik op de souvenirshops om te kijken of we iets voor onze kattenoppas konden vinden (which is not, dat kwam pas later goed).

Dag 11

Een memorabele dag zou het worden. Over bergen en dalen reden we, een korte tussenstop bij een massaal bezochte waterval (die dan weer wel zó fraai was dat je snapte dat mensen uitstapten om dat te gaan zien) om bij een heus tentenkamp aan te komen. Nou ja, tent mocht je het niet noemen: het waren appartementen binnen een tentdoek. Gewoon met ingebouwde badkamer, met stopcontacten in de vloer en dergelijke. Vrouwlief nam een dagje gas terug, maar ik wilde echt wel mee voor het middagprogramma, een keuze waar ik nu nog steeds zeer dankbaar voor ben. Opnieuw een safari, opnieuw in de jeep, opnieuw de ogen scherpen aan fraaie wonderen der natuur in Udawalewe National park. En hoe: deze keer wisten we niet in welke hoek we kijken moesten: krokodillen, pelikanen, arenden en nog veel meer soorten verrasten ons al danig, maar we werden van onze sokken geblazen door de schitterende olifantenpopulatie, die deze dag zeer actief was. Meerdere complete families voorbij zien trekken, een heuse olifantenparade kregen we voorgeschoteld, het was fa-bu-leus. Meer dan voldaan keerden we terug bij de tent, dat we daarna aanschoven voor het meest lousy dinner van de hele reis kon ons al niet meer deren, we gingen zwaar overpowered naar ons mandje om te dromen over Dombo, Kolonel Hati, Nelly the Elephant en meer van die beroemde zwaargewichten. 

Dag 12

Direct aan de rand van het tentenkamp bevindt zich het Elephant Transit Home. Zoals de naam al zegt: een opvang voor olifanten die gewond zijn geraakt of zijn verweesd. Hele schoolklassen zaten gereed op de tribune om de dagelijkse voedershow mee te maken en wij zaten daar tussen. Velen genoten van de optochten van drinkende en rennende baby-olifantjes, bij mij kwam het na the real thing van de dag ervoor een beetje als mosterd na de maaltijd. Maar hoe dan ook, goed dat het er is: we weten dat de dieren, eenmaal opgeknapt, naar de andere kant van het park mogen en dat ze daar in goed gezelschap gaan verkeren van al die eerder al door ons gespotte grote vrienden. 

Wij reden door: het grootste park van het land wachtte op ons. In het beroemde Yala-reservaat bij Tissamaharama zou ons mogelijk een confrontatie met meneer Luipaard wachten, een van de weinige inheemse dieren van Sri Lanka die we nog niet hadden mogen ontwaren. Spoiler alert: dat bleef zo! Wel een pootafdruk gezien, maar we zijn er nog niet uit of die door een parkmedewerker daar was geplaatst ;-]
Wel weer een boel andere dieren: opnieuw veel olifanten, uilen, krokodillen en zelfs een schimmenbeer. Een schimmenbeer? Ja, een schimmenbeer! Dat is familie van de lippenbeer, maar dan eentje die dermate razendsnel de weg oversteekt dat je er maar een kleine schim van te zien krijgt. 
U snapt: aangezien dit onze derde safari in anderhalve week was, deden we een beetje blasé maar u weet natuurlijk best dat we als kleine kinderen zaten te "oooooh"en en te "aaaaaah'en als we weer een fraaie viervoeter zagen schuifelen. 

Dag 13

Op naar onze laatste locatie, waar we nog drie nachten zouden verblijven. Daarvoor reden we een schitterende rit langs de kust, van oost via zuid naar west. We stopten eerst bij een vissersplaatsje voor een blik op de bootjes, wat later nog iets werd aangedikt door een stop bij de fameuze paalvissers van Sri Lanka. Toch wel even te vet toeristisch aangezet dit, het voelde een beetje als een tourist trap. Maar eerlijk is eerlijk: fotogeniek is het wel om die mannen op hun stokkies te zien hangen, met nog een stokkie in hun hand om hun werk te doen. Anneke doneerde fors- die mannen leven er immers van- dus we moesten aardig aan de bak om value for money te fotograferen ;-]

Daarna reden we door naar het indrukwekkende Galle. Hierover vooraf al meerdere verhalen gelezen: een oude Portugese pleisterplaats, later bestierd door de Nederlanders en nog weer later door de Engelsen. Galle is een groot fort aan de kust, omringd door een grote vestingmuur met binnen die stadsmuren vele fraaie gebouwen in dito straatjes. Het was veel te mooi om in zo korte tijd te kunnen doen. We hadden hier veel langer willen doorbrengen dan de ons geschonken anderhalf uur. Een gemiste kans, zeker gezien de voorpubliciteit die hoge verwachtingen kweekte. En die verwachtingen hadden uit kunnen komen, als we maar wat meer tijd hadden genomen. 

Maar helaas, de bus bromde al: door naar ons laatste hotel van de reis, door naar Beruwalla in de gemeente Bentotha.

Dag 14

Wel een best hotel trouwens, daar aan de oceaankust. Hele lieve mensen, die ik later nog hard nodig zou hebben. Eerst maar eens aan de wandel, al bleek er niet heel veel te zien. Ik pakte mijn traditionele vakantie-barbier zodat ik gladgeschoren thuis zou komen. Lekker dan!
Daarna nog een korte wandeling, Anneke wilde nog even een cadeautje voor de buren vinden. 37 graden buiten, we liepen niet eens zo heel veel qua afstand maar het begon me toch heel zwaar te vallen. Bij de laatste winkel ging ik er zelfs even bij zitten. Angstige vermoedens kwamen uit toen we eenmaal op de hotelkamer terug waren: wondroos! Toch weer! 

In no time schoot de koorts omhoog, dokter aan bed, paardenmiddelen werden aangeleverd en ik zou de laatste anderhalve dag op bed doorbrengen, badend in het zweet. Bye bye , deel van dag 14 en gehele dag 15! Ik was net op tijd klaargestoomd om - met een fors teruggebrachte lichaamstemperatuur en een roodgekleurde wond op het onderbeen - toch mee te mogen naar Bandaranaike airport, alwaar we - via een tussenstop in Doha- de afrondende dag 16 in de lucht doorbrachten voordat we opgelucht in Amsterdam landden. En nu herstellen!

NB: Vriend Matthijs was zeer begaan, hij liet Suno een liedje voor me schrijven: 
Bert's Return from Sri Lanka by @mattmaxxnl | Suno /
 https://suno.com/song/d11fce21-03c2-415a-a60d-a9f95b82a097

EPILOOG

Ondanks dit matige einde zie ik terug op een heerlijke vakantie in een prachtig land. Mijn vertrouwen in de mens - dat in de weken voorafgaand aan de vakantie toch wel een internationale knauw kreeg- is weer danig hersteld. Dit dankzij de lieve en vriendelijke bevolking waarvan we slechts een klein deel mochten ontmoeten, maar zeker ook dankzij mijn medereizigers met wie ik echt hele fijne avonturen heb beleefd, gesprekken heb gevoerd, buffetten mee heb geplunderd, biertjes mee heb gedronken en zowel muzikale als reiservaringen mee heb mogen uitwisselen. Het was fijn zo te mogen zijn, fijn daar te mogen zijn, fijn met goeie mensen te mogen zijn. Dat sterkt. Immers: Reizen is leren. En ik heb echt wel weer het een en ander opgestoken. Ayubowan!