Shirt Story, aflevering 46 : Theatre of Hate

 

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag  aflevering 46: Theatre of Hate

Het was me nogal een verrassing. De concertagenda volg ik nog altijd met ferme belangstelling: veel usual suspects, de steeds opduikende nieuwe acts en uiteraard ook de oude helden. In die laatste categorie zag ik een paar maanden geleden opeens Theatre of Hate staan. Hè? Hoe kan dat? Die waren begin jaren 80, na het maken van een alles verschroeiende elpee, toch uit elkaar gegaan? Die hadden toch sinds 1982 niets meer samen gemaakt? Ik had het opvolgbandje Spear of Destiny ooit nog wel live gezien, maar ToH leek ingestort als een oude Romeinse nederzetting. "Standing amongst the ruins", zanger Kirk Brandon zong het destijds zelf al. Maar goed, het stond er echt. Kaartjes halen dus maar en op naar de Tolhuistuin.

Grijze baarden, kale koppen: het publiek verried al behoorlijk dat we naar een jaren 80 relikwie gingen kijken. Mijn vrouw kende alleen het denderende lied "Do you believe in the westworld" , zij kon amper vermoeden in wat voor heerlijk throwback ik (en met mij mijn broer en mijn voormalige zwager) terecht kwamen. Als een band slechts één elpee heeft uitgebracht en daarmee toch een onuitwisbare indruk op mij weet te maken, is het te verwachten dat die liedjes stevig in mijn registers verankerd zitten. Ik beleefde dan ook een heerlijke trip gisteravond: weliswaar had de band ten opzichte van toen één versnelling teruggeschakeld (ruime zestigers inmiddels allemaal) maar de stem van Kirk Brandon wist nog steeds grote indruk te maken. De politieke teksten van de indringende songs deden de rest: ik stapte met het grootste gemak weer terug in mijn vroeg-twintiger jaren, net als een fors deel van de zaal zong ik alles mee. De songs weerspiegelen allemaal een aanval op de macht, een wantrouwen tegen potentaten en foute regimes. En laat dat nou precies zijn wat ik nodig heb in mijn beoordeling van "de machthebbers van nu". Want zeg nou zelf: het gitzwarte "Nero" gaat toch gewoon over Donald Trump of Benjamin Netanyahu? Het ronkende "Westworld" gaat toch gewoon over de toename van extreemrechtse regeringen Europa- en wereldwijd? 
In dank schudde ik Brandon na afloop even kort de hand: "A million thanks" deed ik hem. Voor het perfect weergeven van mijn huidige wereldbeeld: we zijn allen toeschouwers in het theater van de haat.