Shirt Story - aflevering 11 : Hoornse Filmdagen

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 10 : Hoornse Filmdagen.

Het Moezel-akkoord. Dat klinkt geheimzinnig , maar het is waar dit verhaal over gaat. Onder het genot van een witte wijn , gezeten aan de rivier, bespraken jurist Peter Oosterling en wijlen dichter Rob Verhoek hoe mooi het zou zijn als hun woonstede Hoorn weer een filmfestival zou krijgen. Wéér, want ooit ergens in de jaren 80 kende het betonnen hok dat cultureel centrum Huesmolen heet ook al eenmalig een festivalletje met een titel of zes in twee dagen. Ik was erbij, loodzware Slobodan Sijan werd opgevolgd door nog zwaardere Tarkovski. Dat nog eens? Hoe mooi zou het zijn.

Eenmaal terug in Hoorn spraken de heren mij aan. Wij hadden samengewerkt in de commissie Ontregeling en Samenspanning (nou ja, het heette O & S wat stond voor Organisatie en Samenwerking) en ze polsten bij mij het idee. Stante pede blosten mijn wangen, sprintte mijn hartslag en steeg mijn temperatuur: hoe fraai zou het zijn als wij ons eigen mini-Venetië zouden zijn?
Het werd voorgelegd aan de directeur en we begonnen te meeten: met die 58 stoelen van ons zou het niet al te glorieus gaan uitpakken, we moesten samenwerking zoeken. Zo gezegd, zo gedaan: de directeur van de Parkschouwburg werd overtuigd , waardoor we er twee zalen van respectievelijk 800 en 350 stoelen bij kwamen. De rest is geschiedenis.

We tuigden het op: de directeur ging bedelen bij de distributiemaatschappijen, we fixten een driedaags programma met een grote opening, overdag een boekenmarkt en een muziekje in de hal van de schouwburg, in onze eigen zaal de kleine alternatieve films, we nodigden regisseurs uit. In het eerste weekend van oktober 2007 was het zover: we konden los.
Een keihard werkend team , zowel van Filmhuis- als van Parkzijde, zorgde ervoor dat 2600 bezoekers gastvrij konden worden ontvangen. Bekaf dronken we zondagavond een drankje en keken elkaar aan: "nóg een keer doen"?

Inmiddels zijn er acht edities geweest, het festival heeft bestaansrecht. En niet alleen het festival : Filmhuis Hoorn werd Cinema Oostereiland en houdt het festival nu volledig in eigen hand en op eigen grond. Hoorn is gewend geraakt aan premières, we lopen niet meer 6 maanden achter op de grote steden. Het begon met een wit wijntje aan de Moezel, het is uitgelopen op een jaarlijks verwenfeestje voor de lokale filmliefhebber. Was het maar vast weer oktober.