Broeder de Hoeder

"Waarom moet ik eigenlijk nu al voor mijn pensioen betalen? Ik ga dat toch niet halen, daar leef ik veel te wild voor. Kunnen we niet wat regelen, kan dit niet anders?"

Deze vraag kreeg Theo- onze aimabele personeelsmanager- te horen van mijn op dat moment 27-jarige broer Ger. Ger had op jonge leeftijd al een dynamische tijd achter de rug en zou dat nog wel een tijdje volhouden, vermoedde hij. Om die reden had ie helemaal geen zin om vooruit te kijken: het vooruitzicht om bijna 40 jaar geld opzij te leggen om er dan pas van te gaan genieten, het stond hem tegen. We waren nog maar net onze ouders verloren, die beiden niet (moe) of nauwelijks (pa) van hun pensioen hadden kunnen genieten. Ger dacht dat allemaal voor te zijn: hij zou opbranden voordat de pensioenfondsen zijn kaarsjes zouden doven. Welnu, diezelfde Ger is vandaag toch 70 jaar oud geworden. 

Ger en ik hebben een bondje, wat mij betreft een eeuwig bondje. Toen ik al op jeugdige leeftijd al mijn toekomstkansen vergooid leek te hebben, sloeg hij een arm om mij heen en zei: ik ga mijn best voor je doen. Hij regelde een gesprek bij het advertentiebedrijf Admedia, de rest is geschiedenis. We werden naast broers nu ook nog eens collega's, stapmaatjes, feestcommissie-mannen, OR-teamleden en uiteindelijk ook vakantievrienden. Ik bleek me goed te ontwikkelen op het werk (data, dat bleek wel echt een schot in mijn roos), maar privé ging dat nog allemaal niet zo vlot. Waar ik in Hoorn veel met broer Simon en zijn vrouw Joke optrok (en dat nog steeds met veel liefde en plezier doe), deed ik dat in Amsterdam met broer Ger. Pils en hete satésaus in de Uilenstede-soos, vroege broodjes ham/kaas in de Schaapskooi op de Cuyp (WERELDZAAK!), nachtelijke kruip-door-sluip-door borrels in Carels' café, in de Gieter en in meerdere lokalen in de Pijp. We werkten hard, maar ontspanden nog harder. Het gevolg was dat we een fameus ondeugend duo werden in VNU-kringen: geen borrel die we oversloegen, we organiseerden sportmarathons voor de gehele tijdschriftengroep en toonden her en der onze betrokkenheid. 

We hebben elkander dronken van stoelen en barkrukken afgeholpen, we maakten een fantastisch avontuurlijke reis door Spanje waar we bovenop stationsdaken sliepen maar ook in een tentje langs de bedding van de Taag kampeerden om uiteindelijk bij terugkomst in Madrid midden tussen de Spaanse voetbalsupporters in het Bernabeu-stadion te zitten. We deden rally's en sporttoernooien, we trokken naar de Waddeneilanden en bezochten muziekfestivals. We troostten elkaar om verloren vrienden en vriendinnen, gooiden er uit rebellie nog maar eens een bacchanaal tegenaan. 

Terwijl ik me binnen het datateam verder opwerkte, was Ger toe aan een volgende stap: hij haalde alle copywriter-papieren en verkaste van onze reclame-afdeling naar een heuse tijdschriftenredactie: elke maand schreef hij voor Popfoto en Muziek Expres zijn artikelen, hij reisde  de wereld rond voor interviews met grote sterren. We waren nog wel collega's maar nu op concernniveau: het heeft nooit een borrel in de weg gestaan. Popfoto werd Fancy, Fancy werd ingeruild voor Margriet waarna hij uiteindelijk zijn echte stek vond in het Panorama-redactieteam.  Toen was het mijn tijd om op te stappen, na 20 jaar verliet ik VNU. Ik bleef echter wel in Amsterdam werken (WPG/Weekbladpers op de Kloveniersburgwal), kwam dicht bij café Lokaal 't Loosje terecht. Dat werd vervolgens de plek waar Ger en ik jarenlang onze borrelafspraken hielden: heel vaak met een trits broers erbij, maar net zo makkelijk met zijn tweeën of met onze partners. Hoewel nu veel minder frequent, klinkt de "Lente-Lente-Instrumenten"-kreet nog periodiek in ons appverkeer. Love it.

Als u bovenstaande leest, zou u kunnen denken dat wij ons louter op het feestelijke deel van het leven hebben gericht. Niets is minder waar. Daarvoor lopen we beiden iets te vaak tegen muurtjes op. Maar altijd, altijd is daar het wederzijdse begrip. Altijd vinden we tijd om naar elkaar te luisteren, altijd willen we elkaar helpen.
Helpen, het is Ger's tweede natuur. Afgelopen jaren spande Ger zich in om de laatste levensjaren van onze zus Emmy te verlichten: boodschappen, administratie, taxiën naar afspraken. Steeds weer stond hij voor haar klaar, hetgeen zijn zwaartepunt vond in het overnemen van de financiële en juridische verantwoordelijkheid van Emmy's beslommeringen. De rol lijkt hem op het lijf geschreven: betrokkenheid is de eerste vereiste, behulpzaamheid de volgende om er dan nog neutraliteit aan toe te voegen. We zijn blij dat het zo gelopen is, Ger heeft het voor iedereen in goede banen geleid. 

Ger de Gulzige/Ger de Gruizige werd uiteindelijk Ger de Goede. Na een heftig ongeluk waarbij hij zijn goede vriend Nick verloor maar het zelf ternauwernood overleefde, vond hij dat het leven hem een tweede kans gaf. Een kans die hij met beide handen aanpakte: iedereen kan rekenen op een steunende arm op de schouder. Ger is een hoeder en is dat heus niet alleen voor zijn broeder.

Ik ben blij dat je in mijn leven bent, Ger, ik heb je altijd als veel meer dan louter broer beschouwd. Ik hoop dat ik daarop nog vaak met je proosten mag. Je hebt jezelf al zo vaak uitgevonden dat je inmiddels aan Ger 7.0 toe bent. Gefeliciteerd, niets dan liefde voor jou!