Shirt Story - aflevering 33: Sivert Hoyem - On an island

 T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 33- Sivert Hoyem - On an island

In een vroeger leven was ik ambassadeur. Nou ja, misschien is zendeling een beter woord. Waar ik kon, verkondigde ik de boodschap, dit om steeds meer mensen de kans te geven hun leven te verrijken. "Luister naar die stem", zei ik. Die stem vertelt verhalen, die donkere stem brengt je van het duister naar het licht. 

Ik vertelde iedereen dat ze "Industrial Silence" moesten gaan luisteren, de debuutplaat van de Noorse rockband Madrugada. Die plaat- inmiddels 25 jaar oud- is een reis van zware klanken en statige vocalen, een plaat die gek genoeg een verheffende werking heeft op wie hem beluistert. Velen heb ik ervan overtuigd dat dit niet de zoveelste doemrock-band was, nee: deze muziek bood een uitweg uit het winterdonker. Hoe meer platen de Noren maakten, hoe onbeschaamder men de liefdevolle boodschap ging uitdragen: luister maar eens naar "Honey Bee" of de liefdevolle ode "Majesty". 

Na het overlijden van bandlid Robert Buras in 2007 duurde het even voordat Hoyem zich herpakte maar uiteindelijk kwam hij toch met een reeks nieuw solowerk. Het had nooit meer de impact van Madrugada, maar als je eenmaal gevallen bent voor zijn stem en zijn performance trek je er automatisch naar toe. Inmiddels is hij bij album nummer 8 aangekomen: vorige maand verscheen "On an island", waarmee hij nu de Europese podia langs trekt. En die kans laat ik me niet ontglippen: nadat ik Madrugada eerst 3 keer live zag, was ik nu aan de vierde keer Sivert Hoyem solo toe. Gisteren was de prachtige zaal "Het Zonnehuis" in Amsterdam-Noord aan de beurt. En ik luisterde opnieuw vol aandacht naar deze fijne gospelverteller, die probeerde buiten de politiek te blijven omdat hij wil dat het in het dagelijks leven meer over de verbindende rol van muziek zou moeten gaan. Op een kort momentje na (hij vertelde over het schrijven van het prachtige "Prisoner of the road", een nummer dat hij in 2010 voor mijn Noorse collega's van Vluchtelingenwerk - aka the Norwegian Refugee Council- schreef) lukte dit hem weer volledig. Wat mij betreft houden we dit ritme aan, dat we hem zo eens in de twee jaar zien optreden. Mijn type avond wel.

Noot: ik vond de aangeboden merchandise véél te duur (vooral het vinyl) maar mijn vrouw besloot mij dit t-shirt cadeau te doen. Daar ben ik haar dankbaar voor, dat snapt u.