OntwikkelInge

Nog altijd is de vraag of een grote familie een zegen dan wel een last is. Voor mezelf ben ik er wel uit: ik heb geprofiteerd van de aanwezigheid van een ruime schare broers en zussen die mij hebben geholpen bij het vormen van mijn eigen leven en levensstijl.

Een gezin van tien was in mijn dorp heel gewoon. Wat daarbij ook heel gewoon was, was dat de oudere kinderen de zorg over de jongeren overnamen van de ouders, die immers vierentwintigzeven de handen vol hadden. Zo heb ik een redelijk aantal foto's waarbij mijn zus (toen 17 a 18 jaar oud) babyBegt verzorgt en koestert. Nog altijd ben ik haar daarvoor zeer dankbaar. 

Ze ging het huis uit, ze huwde een vriendelijke kerel uit de Goorn en ze kreeg kinderen. Pas toen ik zelf tiener was, kon ik wat terug doen. Ik ging oppassen : nog steeds heb ik op mn netvlies hoe die grote NACO-bus vlak langs het water van Berkhout scheert om mij naar de Goorn te brengen. Mijn zus moest dagelijks meerdere keren heen en weer naar het Hoornse ziekenhuis, zodat het slim was dat ik bij hen overnachtte en de kindertjes de dag doorhielp. Het was slechts een klein beetje dat ik terug kon doen, maar het was o zo logisch.

De oudste, nichtje Inge, zie je hier links als vijfjarige op de foto. Vandaag gaan we met de familie haar kant op om te vieren dat ze afgelopen vrijdag het jawoord gaf aan haar eigen vriendelijke kerel.

De geschiedenis herhaalt zich, veel dingen veranderen maar familie is voor eeuwig. Ik ga zinge voor Inge!