Shirt Story - aflevering 2 : Joy Division

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 2: Joy Division.

Bandshirts staan voor een way of life. Voor analytisch ingestelde personen is het een zeer welkome weg om mensen te kunnen plaatsen. Natuurlijk zegt muzieksmaak niet alles, maar als je mensen in shirts van je favoriete bands ziet rondlopen, krijgen die mensen al eerder het voordeel van de twijfel.
Doorgaans prik je er gauw doorheen wanneer het als fashion statement gebruikt wordt. Meisjes van 15 in Ramones-shirt of hipstermannen in Motörhead-tees , daarvan doorzie je de bedoeling al snel.

Dit shirt is voor mij iconisch. Het is het enige shirt dat ik meerdere malen in mijn leven gekocht heb omdat de oude versleten, gekrompen of simpelweg te klein geworden was. De afbeelding an sich is door alles herkenbaar: de LGM-1 pulsarbeweging zoals is opgevangen door een radiotelescoop werd door ontwerper Peter Saville strak ingekaderd en op de voorkant van de debuut-LP gezet.

De band droeg mij met haar muziek door zware tijden heen, het shirt gaf me geborgenheid. Ik verzamelde de afbeelding in diverse varianten: buttons, uiteraard. Dat deed je toen. Maar ook gebruikte ik voor mijn columns schoolschriften met de afbeelding erop en nog steeds staat er in mijn trapkast een bureau-archiefkastje met drie laden, waaroverheen de afbeelding is gedrapeerd. 

Altijd als ik een man (bijna altijd een man) zie lopen met het shirt, is dat goed voor een begrijpende knik. We weten wat er speelt, we weten wat er boeit. Die mannen zijn bijna zonder uitzondering boven de 40, ik ken er in mijn stad maar één die jonger is die het shirt ook draagt. Het schept een band. Forever. Joy Division is mijn eeuwige verslaving, ik vermoed dat ik straks in rusthuis Swafferhaven ook nog in een Joy Division-t shirtje naar het raam gereden zal worden.