Shirt Story - aflevering 5 : Whale Watching

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 5: Whale Watching

Heldhaftigheid, stoerheid, durf. Allemaal nogal branchevreemde begrippen voor deze meneer. Ik ben niet van de snelle apparaten en automaten, ik ben niet van de survival-dingen en nooit van mijn leven zal ik aan een elastiek van een brug af springen. Het heeft me al aardig wat fronsende gezichten opgeleverd, maar ik houd liever mijn beide benen op de grond. Maar dan...
Tweemaal in mijn leven was ik op de Azoren, een volstrekt zelfstandige biosfeer van vulkanen, regenwouden, geisers, lavavelden en zee. Heel veel zee. De eerste keer dat ik er was, hadden we bij een vaartocht al het bijzondere gezelschap van verschillende dolfijnensoorten ervaren. De tweede keer, afgelopen juni, waren mijn lief en ik een paar eilanden verderop geland met als een van de speciale vakantiedoelen: walvissen spotten. De zeeën rond de eilanden behoren tot de diepste op aarde, drie verschillende aardplaten raken elkaar daar en in de dieptes daartussen "wonen" complete walvisfamilies. Zien!!
Er was slechts 1 probleem. Het weer was een ramp in de 8 dagen dat wij er waren. De markante berg Pico die we zouden bewandelen hebben we slechts in mist gehuld gezien. De oceaan was ruw en ruig. Slechts één van de acht dagen voer men daadwerkelijk uit om walvissen te kunnen zien. Dat was net de dag dat wij geboekt hadden.

In een Zodiacje werden we geleid. Uiteraard lieten wij, hoffelijk as ever, alle mensen voorgaan. Dat betekende dat wij de laatste twee plekken mochten bezetten: voorin. Regenjassie aan, fotocamera's in een waterdichte tas. Maar geen gordels, slechts een beugel. Wat zich daarna afspeelde, behoort tot de angstigste momenten in mijn leven.
Rondom het eiland was de zee nog wel kalm, maar de spotters op de walkant meldden dat er zich zo'n vijf mijl uit de kust een school bevond. Het Zodiacje bleek een vermogen van 500 PK te hebben (zegt me verder niks, maar het bleek veel te zijn).

De zee was ruw, slagregens over onze hoofden en hoge hoge golven waar overheen dat bootje spoot. Met enorme klappen belandden we af en toe op het water en ik had niets, niets dan mijn handen en een beetje spierballen om me zittende te houden. Ik werd drijfnat, maar ik weet niet meer of dat alleen van het opspattende water is geweest. Zelden heb ik zoveel spijt gehad van het vervullen van een wens. Het voelde alsof mijn laatste uur geslagen had, ik zou overboord slaan en binnen afzienbare tijd uit zicht van het bootje zijn. Zwemvest of niet, dat zou ik niet hebben overleefd.

Na een half uur doodsangst - ik twee hoofdstukken toegevoegd aan mijn testament en prevelend de liefde voor mijn vrouw betoogd- ging het gas eraf. Niet dat de zee kalm werd, maar we gingen opeens met een acceptabele snelheid varen om vervolgens zelfs met de motor uit te dobberen. VERDOMD! Daar doken ze, moeder en kind. WOW, daar zwom er een een heel stuk met onze boot mee.
Ik kon er minder van genieten dan ik vooraf had gedacht, ik weet nu achteraf dat het unieke momenten zijn geweest in mijn leven. Maar nog steeds wil ik dat ik de stap niet genomen had. Dan maar een natuurfilm.