Shirt Story - aflevering 4: Poliziek

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 4: Poliziek.

Bloggen deed ik al heel lang. Vroeger gewoon in papieren vorm , dat heette toen nog gewoon "column" of "stukkie" . Vanwege betrokkenheid deed ik dat veel voor politieke organisaties: in de jaren 80 was ik "lokaal correspondent" voor het krakersvakblad Bluf (historische vergaderingen heb ik bijgewoond in onbestemde lokalen in de Amsterdamse Pijp). In de jaren 90 begon ik te schrijven voor de Alert, een blad van de anti-fascistische beweging. Ook toen al ging het over asielzoekers, toen al ging het over racistische en fascistische tendensen. Ze zijn er altijd geweest , wil ik maar zeggen.
In de jaren 00 voelden we die sfeer zo hevig dat we een blog starten, we werden Poliziek.
Met een stuk of vijf schrijvers vulden we met regelmaat de kolommen. Tegenhangers van alles wat ons te rechts was, we waren provocatief en soms op-het-randje-shockerend. Ach, we waren vroegoud en onbezonnen. Maar enthousiast!
We vatten de plannen op een benefietfestival te organiseren in Hoorn. "Anti-racism 2006". Bandjes waren gauw gevonden, t-shirts gauw gemaakt en we sloegen aan het organiseren. Maar dat bleek iets te succesvol. Niet alleen medestanders, maar ook tegenstanders voelden zich geroepen. Er kwamen bedreigingen. De regionale omroep zond een interview uit met de Nationale Alliantie, een extreemrechtse splintergroepering. Provocerend opgenomen voor het Hoornse NS-station meldden zij in de camera dat zij ons festival zouden komen versjteren. Ze zouden de geitenwollensokken, de vieze linkse uitvreters (en vul zelf de rest van de terminologie maar in) komen belagen, ze zouden posten en ze zouden geweld niet uit de weg gaan. Dat ging te ver.
We kregen hulp uit onverwachte hoek: onze burgemeester nodigde ons uit voor een gesprek en bleek een rechtvaardig man. "In mijn stad moeten mensen geen angst voelen voor hun mening uit te komen", zei hij. Hij zegde steun toe, hij beloofde ME achter de hand te houden zodat ons festival gewoon door kon gaan. Opgelucht verlieten we het gemeen tehuis en rondden de voorbereidingen af.
Zoals wel vaker bleek de rechtse provocatie een mooiweer-verhaal. Ons festival ging door, niemand van rechterzijde liet zich zien. We zamelden geld in dat achteraf bijna volledig opging aan de overload aan t-shirts die we gedrukt hadden. Ik heb deze dan ook in tweevoud, de andere is minder verwassen. Maar dit shirt, dat heeft geleefd, dat heeft de spanning van die dagen meegemaakt.

Het is lang niet vanzelfsprekend gebleken dat je anti-racist bent. Je stuit op weerstand.