Shirt Story - aflevering 6 : The Miseries

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 6: The Miseries.

Bandshirtjes horen erbij. Als je zo lang aan muziekverslaving hebt geleden als ik, dan moet je snappen dat platen kopen en concerten bezoeken een kwestie van overleven vormden. Dat ik me zeer verdiepte in de lokale en landelijke muziekscene. Omdat je -als je veel in die kringen vertoeft- natuurlijk zelf ook veel muzikanten in de vrienden- en kennissenkring krijgt.
Een jaar of drie terug gaf mijn zoetgevooisde vriend Tim aan dat ie eventjes uit het keurslijf van zijn band wilde, uit het steeds vaster wordende ritme van optreden en platen maken. Hij wilde gewoon weer eens even ongecompliceerd(e) muziek maken. In Hoorn hoef je dat geen twee keer te zeggen: in no time had ie een nieuw bandje dat zich specialiseerde in 2 minuten liedjes. Meer minuten dan akkoorden, zou je bijna zeggen. Gewoon eruit spugen wat je kwijt wilt, liedjes afhakken, even een half uurtje vol gaan. Ik ben daar wel van. Met wereldschokkende vernieuwingen heeft het allemaal weinig te maken, met ronkende kritieken ook niet: dit gaat om speelplezier.
Inmiddels zag ik ze al een keer of vijfzes, van onze eigen thuisbasis Swaf tot festivalletjes als Summer Breek en Klikofest. Altijd goed voor nekspieroefeningen, lekker mee-knikken met stampertjes als "Crackin up' en "Skinflint"

Maar nog even over het t-shirt. Uiteraard kon ik deze gewoon aanschaffen achter de bar van mijn eigen café, een vuilniszak vol lag klaar voor de lokalo's. In die dagen ging Tim opeens ver overzee: voor een tv-programma naar Zuid-Amerika en vervolgens voor een tournee naar Noord-Amerika. Precies tegelijkertijd trokken we met onze stedentrip-club naar Lissabon. Tim's vriendin doet die reis al jaren met ons mee. Het leek ons daarom een leuk idee om zoveel mogelijk Miseries-shirts mee te nemen naar Portugal, om vandaar uit een ondersteunende groet overzee te sturen. Aldus geschiedde. Als ik niet in de taxi mijn fototoestel had laten liggen, had ik jullie daar nog wat van kunnen laten zien. Ik heb er nog maar ééntje, van mijn telefoon. De rest is weg. De rest is miserie.

BREKEND!! Nienke had de foto's nog wel! Bijgaand onze modeshow/bandsupportact